Εκείνοι που αγκαλιάσαμε, κι έγιναν οι μεγαλύτερες προδοσίες μας.

Γράφει η Κική Γ. 

Είναι από τις περιπτώσεις που νιώθεις πως αδειάζεις, πως σπας στα δύο.
Νομίζεις πως χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου και αντιλαμβάνεσαι τον κόσμο γύρω σου τόσο μικρό και τιποτένιο. Πιάνεις το κεφάλι σου, το κρατάς δυνατά, το πιέζεις και προσπαθείς να συνέλθεις, να ενώσεις τα κομμάτια μέσα του.
Καμένη γη, συντρίμμια. Σε πόσους άνοιξες την αγκαλιά σου και άκουσες το πρόβλημα τους, σε πόσους συμπαραστάθηκες, για πόσους έτρεξες και έχασες χρόνο και έδωσες ψυχή. Εσύ ένιωσες. Εσύ γνωρίζεις την αξία του ρήματος βοηθώ, που μετά το ρήμα αγαπώ, είναι το ωραιότερο ρήμα στον κόσμο.
Εσύ γνωρίζεις τη λέξη εν συναίσθηση, τη λέξη άνθρωπος. Για όλους αυτούς, ήσουν ο δικός τους άνθρωπος. Για όλους ήσουν εκεί. Ψυχή και σώμα έτοιμα να ακούσουν, να απαλύνουν τον πόνο, να βρουν λύση, να επουλώσουν πληγές.
Αξημέρωτα τα βράδια με σκέψεις να ξυπνούν εικόνες και να φέρνουν μνήμες και να “τσιτώνουν” τη συνείδηση. Τρέξε, βοήθα! Απόψε, είναι ένα ακόμη βράδυ που βασανίζεσαι, που σφίγγεις τα δόντια και αναμετριέσαι με τον εαυτό σου. “Δεν αξίζει ούτε να στεναχωρηθώ, ούτε να μετανιώσω. Κανείς γύρω μου. Η γεμάτη “αυλή” μου άδεια”.
Σκηνές κωμικές και δραματικές ταυτόχρονα, περνούν συνεχώς από μπροστά σου. “Χάρηκα με τη χαρά τους, άπλωσα το χέρι μου να κρατηθούν από πάνω μου. Έτρεξα, έδωσα λύσεις, εξομάλυνα οικογενειακά και προσωπικά θέματα”. Έπρεπε, ήθελα για τους “δικούς μου” ανθρώπους.
Με έπεισαν πως ήταν οι “δικοί” μου άνθρωποι, μα με εξαπάτησαν. Με τελείωσαν. Ούτε ένας πια.
Τόση ερημιά γύρω μου. Τόση αδιαφορία. Μόλις “βολεύτηκαν, ξέχασαν. Σαν να μην έχουν μνήμη, σαν να μην γνωριστήκαμε ποτέ. Αρπαχτικά που μόνο θέλουν να πάρουν. Που σε πουλάνε, που ποντάρουν πάνω σου και όταν σε χάσουν εξαφανίζονται. Μια σκόνη μένει, μια ομίχλη και ένα γιατί ! Όλοι για τη πάρτη τους. Ο εαυτούλης τους και δεν σε ξέρω, δεν σε είδα. Όπου ακούς πολλά κεράσια κράτα μικρό καλάθι. Λόγια και κολακείες μόνο όσο είσαι πολύτιμος και αυτό ήταν.
Οι άλλοτε ορκισμένοι “δικοί” μας άνθρωποι, αρκούνται πλέον στο ξερό γεια ή στρίβουν στη γωνία. Τόσο απλά και ρεαλιστικά θυμίζουν τις μπαμπούσκες.
Από μεγάλοι, μικραίνουν, μικραίνουν και δεν τους βλέπουμε πια. Γίνονται τόσα δα ανθρωπίδια και ασήμαντοι, όση και η προσφορά μας μέσα τους τελικά! Τόσοι ήταν και τόσο τεράστιοι ήμασταν.
Όλα καλά. Σε κάθε κατάσταση υπάρχουν δύο όψεις. Συνειδητοποιώντας το χθες , πορευόμαστε με καθαρή ματιά και κριτική ικανότητα στο αύριο του μέλλοντος, της ελπίδας και του προς εκπλήρωση ονείρου.