Δύσκολο άνθρωπο άστους να σε λένε.

Γράφει η Σοφία Σοφιανίδου

Κι αν το βροντερό γέλιο είναι αυτό που θυμάσαι, να ξέρεις πως είναι πολύ καλή μάσκα.

Κι αν η δυνατή φωνή σου έρχεται στο μυαλό, να γνωρίζεις πως οι ψίθυροι είναι πολλοί.

Κι αν το ίσιο βλέμμα συγκρατήσεις, να είσαι βέβαιος πως υπάρχουν άπειρες στιγμές που χαμηλώνουν τα μάτια.

Κι αν η σιωπή εμφανιστεί, κραυγάζει το μέσα και δε βγαίνει ούτε φθόγγος.

Κι όταν εμφανιστούν τ’ αγκάθια του «σκαντζόχοιρου» μην πλησιάσεις. Είναι οι στιγμές που δεν ξεχωρίζει τι πρέπει να ματώσει και τι όχι και μπορεί να πληγωθείς. Μην κακιώσεις, δεν έχει να κάνει με σένα. Κάποιο τείχος πήγε να γκρεμιστεί αλλά ευτυχώς η άμυνα το πήρε χαμπάρι γρήγορα και τώρα κάνει ανασύνταξη.

Δύσκολο να πρέπει να δείξεις τι νιώθεις. Ειδικά όταν δεν είναι ευχάριστο. Ακόμη κι αν πρόκειται για απλά νεύρα. Πολύ περισσότερο όταν αγαπάς. Δε θες να πληγώσεις κανέναν. Κι αν η αγάπη είναι τελικά αυτή που μπορεί να αρχίσει να σε συνεφέρει, και μπορούν σιγά-σιγά να αρχίζουν να κρύβονται τ’ αγκάθια, δεν τη βρίσκεις όπως την έχεις στο μυαλό σου. Απόλυτη!

Από την άλλη πώς να ανοιχτείς και να αφεθείς όταν η ιστορία έχει δείξει ότι κάθε φορά καταλήγει σε φιάσκο; Πόσες φορές να αφεθείς σώμα και ψυχή; Και τι τα θες τώρα εσύ αυτά;  Που να εξηγείς τι είσαι και τι πέρασες και είσαι έτσι, και που να βρεθεί άνθρωπος να  καταλάβει. Έχουν και οι άλλοι τα δικά τους. Και μόνο που το σκέφτεσαι κουράζεσαι.

Είναι και τα λάθη που κάνεις. Τα ξέρεις, τα κανακεύεις μέχρι να σου δώσουν τα μαθήματα που πρέπει, και μετά τα ξεπροβοδίζεις μέχρι να εμφανιστούν τα νέα. Γιατί δεν είσαι και συ αλάνθαστος. Αλλά αυτό το ήξερες και δέχεσαι τη θνητή σου μορφή με όλες της τις ιδιότητες.

Και ο «σκαντζόχοιρος» κάνει πάλι την εμφάνισή του και εκτός από τους γύρω σου -που έχουν αρχίσει να αναρωτιούνται τι πάει στραβά με σένα-, ψάχνεις και από μόνος σου να βρεις τι κάνεις λάθος εσύ. Και πάει το αυτομαστίγωμα σύννεφο για να συμπεράνεις πως ποτέ η πολλή αγάπη δεν έκανε κακό. Και όποιος δεν την άντεξε μάλλον δεν έκανε για σένα.

Δύσκολο άνθρωπο σε χαρακτηρίζουν. Και νομίζουν πως αυτό είναι ελάττωμα. Γιατί δεν έμαθες να ζητιανεύεις συναισθήματα, νοιάξιμο και προσοχή. Κι αν ποτέ το έκανες νιώθεις τόση ντροπή που υποσχέθηκες στον εαυτό σου ποτέ ξανά! Γιατί δίνεις το παρόν αλλά ξέρεις πότε πρέπει να απουσιάσεις.

Δύσκολο άνθρωπο άστους να σε λένε. Κι αν κάποιοι καταφέρουν να σταθούν δίπλα σου θα καταλάβουν πως όσο πιο μεγάλη η καρδιά τόσες περισσότερες μαύρες και σκοτεινές γωνίες κρύβει. Κι όταν βρεθεί εκείνος που θα φωτίσει αυτές τις γωνίες τότε θα αποχαιρετήσεις τον «σκαντζόχοιρο» και θα προσεύχεσαι αυτό το φως να μη σβήσει ποτέ. Καλή τύχη είπαμε;