Δεν ήταν γραφτό να συνεχίσουμε.. λέει!
Γράφει η Αλεξάνδρα Φαρμάκη
Και ο κύκλος έκλεισε, όπως είπες. Όλα τα κομμάτια του puzzle μπήκαν στη θέση τους, σαν να τελείωσε κάτι που δεν είχε περιθώριο να συνεχιστεί. Κι όμως, ξέρεις… ποτέ δεν είσαι απόλυτα έτοιμος για το τέλος, ακόμα κι όταν το βλέπεις να έρχεται. Εκεί που νομίζεις πως τελείωσες, ο κύκλος γίνεται σπιράλ, σε παρασέρνει σε μια δίνη σκέψεων και συναισθημάτων που νόμιζες πως είχες αφήσει πίσω.
Η σιωπή σου, αυτή η σιωπή που κάποτε ήταν άνετη, έγινε ξαφνικά βαριά. Όχι απλώς ησυχία, αλλά ένας ήχος που αφήνει κενά. Σαν κάτι που δεν είπαμε, σαν μια πόρτα που αφήσαμε μισάνοιχτη. Πόσες φορές προσπάθησα να καταλάβω τι έλειπε, τι δεν ειπώθηκε; Κι ενώ έχω κουραστεί να προσπαθώ να διαβάσω πίσω από τις λέξεις, δεν μπορώ να αποβάλω αυτή την αίσθηση πως κάτι ακόμα αιωρείται ανάμεσά μας.
Δεν θα το συζητήσουμε ποτέ πια, το ξέρω. Ίσως να περάσουν χρόνια, ίσως οι δρόμοι μας να μην ξανασυναντηθούν. Και αυτό, με έναν παράξενο τρόπο, είναι εντάξει. Ό,τι δεν ειπώθηκε, ό,τι δεν λύθηκε, θα μείνει να πλανιέται σαν μια ανάμνηση που χάνεται στον χρόνο.
Ξέρω πια πως ο κύκλος μας έκλεισε. Δεν υπάρχει επιστροφή, και ίσως αυτό είναι το πιο δύσκολο να αποδεχτώ. Πως δεν θα ξαναβρεθούμε στον ίδιο τόπο, στον ίδιο χρόνο. Ίσως, σε μια άλλη ζωή, να τα λέγαμε αλλιώς. Ίσως τότε να μην χρειαζόταν να κλείσουμε κύκλους, να βάζουμε τέτοιες τελείες. Αλλά τώρα… το τέλος είναι εδώ.
Και μέσα από όλα αυτά που δεν καταλάβαμε, που δεν προλάβαμε να πούμε, κατάλαβα ένα πράγμα: Δεν ήταν γραφτό να συνεχίσουμε. Και όσο κι αν πονάει αυτό, όσο κι αν αφήνει μια θλίψη, ξέρω πως ήρθε η ώρα να το αφήσω να φύγει. Όπως φεύγεις κι εσύ.