Δεν έγινα τόσο «αντράκι» από επιλογή.

Γράφει η Σοφία Σοφιανίδου

Δεν βαριέσαι να το παίζεις πάντα τόσο «αντράκι» ρε κορίτσι μου;

Μη με ξαναρωτήσεις φιλενάδα να χαρείς. Θα σου απαντήσω μία και τελευταία φορά κι αυτό γιατί ξέρω πως ρωτάς από αγάπη κι ενδιαφέρον κι όχι για να με κρίνεις. Αλλά δε θα ήθελα να μου την ξανακάνεις αυτή την ερώτηση, σε παρακαλώ, κυρίως γιατί ντρέπομαι επειδή μια «μάσκα» με καθόριζε σαν άνθρωπο τόσο καιρό κι εγώ πετούσα χαρταετό.

Δεν έγινα τόσο «αντράκι» από επιλογή. Δεν ξύπνησα μια μέρα κι αποφάσισα να απαρνηθώ τη γυναικεία μου υπόσταση. Είχα από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο χαρακτηριστικό που μπορεί να έχει μια γυναίκα για να λέγεται θηλυκό.

Ό,τι «αντριλίκι» αντιλαμβάνεσαι είναι αποτέλεσμα επιλογών, αποφάσεων, συνεπειών και καταστάσεων. Είναι εκείνη η λάθος στροφή που πήρα σ’ εκείνη τη διασταύρωση που βρέθηκε μπροστά μου. Που υπερεκτίμησα τις δυνάμεις μου και πίστεψα στις δυνατότητές μου περισσότερο απ’ ό,τι θα έπρεπε με εκείνο το «Έλα μωρέ που δεν μπορείς να τα καταφέρεις! Μην τολμήσεις να φανείς αδύναμη!».

Κι ενώ στην πορεία έπεφτα, μάτωνα, διαλυόμουν αντί να αλλάξω ρότα εγώ πείσμωνα. Αντί να υποχωρήσω για να ανασυνταχτώ ώστε να μη με χάσω, γινόμουν πιο σκληρή για να αντέχω περισσότερο. Κι αυτή η σκληράδα με μεταμόρφωνε χωρίς να το θέλω αλλά κυρίως χωρίς να το καταλαβαίνω. Μάλιστα καμάρωνα κιόλας. Ούτε ξέρω πόσους ανθρώπους πλήγωσα στην πορεία αυτή. Κι αυτός είναι ακόμη ένας λόγος που ώρες-ώρες με κάνει να θέλω ν’ ανοίξει η γη να με καταπιεί.

Έπρεπε να κάνω καριέρα, να κρατήσω σχέσεις, να φροντίζω ανθρώπους –όλα ταυτόχρονα– χωρίς να θέλω να τα παρατήσω ή να ζητήσω βοήθεια ή να πω πως δεν τα καταφέρνω βρε αδερφέ. Και το «αντριλίκι» που βλέπεις εσύ τώρα, έγινε πρωταγωνιστής α’ ρόλου. Όχι δεν είμαι καθόλου καημένη και θύμα δεν το έπαιξα ποτέ. Όλες ήταν δικές μου αποφάσεις και τις υπερασπίστηκα στο έπακρο με μπόνους όλες τις συνέπειες.

Αναλαμβάνω πλήρως τις ευθύνες που μου αναλογούν. Μόνο που κουράστηκα ρε φιλενάδα. Και δε με ενδιαφέρει καθόλου αν με πουν άσχημη, αδύναμη, χαζή, ανίκανη ή λίγη. Με νοιάζει μόνο το βράδυ την ώρα που θα καταφέρω να κοιμηθώ, να ξέρω πως έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα με όποια δύναμη έχω. Κι αν δεν φτάνει δεν πειράζει. Θα ξεκουραστώ λίγο και θα συνεχίσω από εκεί που το άφησα μόλις ξαναγεμίσει η μπάρα της ενέργειάς μου.

Δεν ξέρω αν ποτέ καταφέρω να το αποβάλλω εντελώς κι αν θα το ενεργοποιώ αυτοβούλως όπου χρειάζεται, αλλά αφού με ρωτάς θα σου πω πως όχι μόνο βαρέθηκα να κάνω το «αντράκι» αλλά το ξερνάει ο οργανισμός μου σαν ξένο σώμα.

Κι είμαι πάρα πολύ ικανοποιημένη από τον εαυτό μου που το κατάλαβα έστω και τώρα, και που εκείνη η κοπέλα που την άφησα στάσιμη να περιμένει σε κείνο το σταυροδρόμι τόσα χρόνια, επιστρέφει με ορμή, χαρά και χάρη αλλά κυρίως με πολλή αγάπη και κατανόηση για την ίδια.

Και σε όποιον αρέσει!