Γράφει ο Δημήτρης Ξυλούρης
Μη μου δείχνεις μόνο τα ωραία σου. Δεν είναι αυτά που με φέραν κοντά σου.
Δεν με νοιάζει να με εντυπωσιάσεις.
Δεν θέλω να μου λες αυτά που λες σε όλους.
Θέλω να δω τα κομμάτια σου που κρύβεις — εκείνα που δεν χωράνε στα φίλτρα και στις συζητήσεις των «όλα καλά».
Πες μου τι σε ρίχνει.
Πες μου τι σε κρατάει ξύπνια.
Πες μου για εκείνες τις φορές που ένιωσες μικρή, ανεπαρκής, χαμένη.
Και μην φοβηθείς να τα πεις. Δεν θα τρομάξω.
Δεν ήρθα εδώ για να χειροκροτήσω την πιο “φωτεινή” εκδοχή σου.
Ήρθα για να σταθώ δίπλα σου όταν θες να κρυφτείς και δεν βρίσκεις πού.
Δεν με νοιάζει να σε δω μόνο στα καλύτερά σου.
Θέλω να είμαι εκεί όταν γκρεμίζεσαι.
Όταν τα μάτια σου είναι βαριά και τα χέρια σου άδεια.
Όταν δεν ξέρεις αν αξίζεις — να είμαι εκεί να σου θυμίζω ότι αξίζεις κι έτσι.
Δεν είμαι εδώ για να σε φτιάξω.
Είμαι εδώ για να μείνω. Να σε αντέξω. Να σε αγαπήσω όπως είσαι.
Όχι “παρά” τα σκοτάδια σου. Μαζί μ’ αυτά.
Οπότε άσε τις άμυνες.
Δεν χρειάζεται να είσαι κάτι άλλο. Δεν χρειάζεται να παλέψεις για να σε δω.
Σε βλέπω ήδη.
