Βρες μου έναν τρόπο, να μην (σε) σκέφτομαι..
Γράφει η Αστέρω
Ψάχνω έναν λόγο. Έναν μικρό ασήμαντο αλλά τόσο προφανή λόγο για να σταματήσω να σε σκέφτομαι. Δε θέλει πολύ. Βασικά και υποψία λόγου να είναι να είσαι σίγουρος πως είναι υπεραρκετός. Αν είμαι ερωτευμένη; Με τα μπούνια! Πώς; Δεν έχω ιδέα!
Αλλά δεν έχεις ιδέα πόσο γρήγορα μπορούν να σηκωθούν οι άμυνες και να φυσήξει ο θεός του Πάγου και να σβήσει τη Φωτιά. Και είναι τόσο αδιάβλητες που δεν περνάει ούτε ηλιαχτίδα. Τον ήλιο τον ίδιο αυτοπροσώπως να πιάσεις και να φέρεις μπροστά τους, δεν πτοείτε το σκοτάδι να είσαι βέβαιος.
Υπάρχει μια μυστική συμφωνία πως έτσι και νιώσει κάποιος για κλάσματα των κλασμάτων των δευτερολέπτων ζήλια τα πράγματα σοβαρεύουν. Καθόλου σημασία δεν έχει αν είναι για αστείο ή σοβαρό λόγο. Βγήκε το φίδι απ’ τη φωλιά του και πρέπει να προφυλαχθείς. Άπαξ και εμφανίστηκε το κεφάλι το κόβουμε. Χωρίς πολλά-πολλά! Κι αυτό πρέπει να γίνει επί τόπου.
Αυτή τη συμφωνία δεν την ξέρουν πολλοί και γι’ αυτό ο κόσμος πιστεύει πως η ζήλια είναι συγγενής του έρωτα. Ούτε κατά διάνοια. Είναι τόσο κακιά που τρώει ψυχές, πονάει σώματα και μειώνει αξιοπρέπειες. Ένθεν κακείθεν. Είτε το καταλάβουν και οι δυο είτε όχι.
Κι όταν ξεμυτίσει απ’ τη φωλιά του και τολμήσει να σε κάνει να νιώσεις αδύναμος οφείλεις να το κοιτάξεις στα μάτια. Να ζυγίσεις τις δυνάμεις σου, να δεις το σκοτάδι σου στα ίσα και να το ρωτήσεις. Αντέχεις; Ξανά; Απ’ την αρχή; Γιατί; Πώς;
Δεν είναι εύκολες οι απαντήσεις μην το σκεφτείς καν! Για κάθε μία θα πρέπει να δεις τα συναισθήματά σου ένα-ένα. Να αναμετρηθείς με τα ψυχικά σου αποθέματα που είναι στη ρεζέρβα χρόνια ολόκληρα. Να πεις αλήθειες που είχες ξεχάσει πως υπάρχουν.
Κι έπειτα το μυαλό θα αναλύσει. Κάθε τι. Μικρό, μεγάλο δεν έχει σημασία. Θα σου εμφανίσει κάθε ενδοιασμό σου φάτσα κάρτα για να σιγουρευτεί πως τους είδες όλους σε όλο τους το μεγαλείο.
Κι εκεί κορίτσι μου, την ώρα που θα τα «μετράς» πρέπει να θυμηθείς ποια είσαι. Και ξέρεις πολύ καλά ποια είσαι. Το μαρτυράνε τα χρόνια σου, τα κουράγια σου και κι οι λιγοψυχιές σου. Κι αν κάτι δε θα επιτρέψεις ποτέ στον εαυτό σου είναι να «αναμετρηθείς». Όσο αδύνατο κι αν είναι να «χάσεις».
Γιατί είσαι σαν τους φάρους. Φέγγεις το σκοτάδι (σου) κι αν κάποιος χαθεί στις «θάλασσες», ξέρει που να κοιτάξει αν θέλει να σε βρει. Δεν έχεις καμιά δουλειά εσύ, να χτυπήσεις σειρήνα!