Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου
Λάθη, πάθη, που μας φτιάχνουν μια ζωή που δεν θέλουμε ουσιαστικά, που δεν βγάζει πουθενά παρά μόνο στα ίδια και στα ίδια, σε εκείνα που μας καταδιώκουν για μια ζωή, μια ζωή που δεν έχει άλλη, μια είναι μα σαν γεννιόμαστε δεν το γνωρίζουμε, δεν μας το έμαθε κανείς, δεν μας το έβαλε μέσα στο μυαλό παρά μόνο μας έδειξαν το δρόμο του σωστού, του πρέπει για εκείνους, του φτιάξε για τους άλλους μα ποτέ για εσένα, εσένα που έχεις όνειρα για την πάρτη σου μα αποκοιμιέσαι με εκείνα των άλλων για να τους κανείς ευτυχισμένους, που δεν βλέπεις τα δικά σου.
Πoια δικά σου;
Μα δεν έχεις, δεν πρέπει να έχεις, δεν πρέπει να έχεις γιατί σε έφεραν εδώ για να πραγματοποιήσεις ότι δεν κατάφεραν εκείνοι.
Μια ζωή που δεν υπάρχεις πουθενά εσύ.
Ποιος είσαι εσύ; Γιατί υπάρχεις;
Μια ζωή για τους άλλους. Τους άλλους.
Μια ζωή έχουμε λένε, μα ποιος μας το έμαθε αυτό, ποια μυαλά κολλημένα σε άλλες εποχές, που μας έφεραν σε τούτο τον τόπο για να ικανοποιήσουμε τα δικά τους όνειρα. Ποια όνειρα δικά μας είδαν ποτέ, άκουσαν ποτέ, που το μόνο που μυρίστηκαν ήταν τα καμένα δικά τους, τα μη και τα πρέπει τους. Ποια όνειρα σου άφησαν να μοιραστείς με εκείνους που θέλησες, με εκείνους που πόθησες όσο τίποτε σε ετούτο τον κόσμο, σε ένα κόσμο δικό τους φτιαγμένο με ξερατά που έβγαλαν από τα μέσα τους και σου τα τάισαν για να είναι εκείνοι ευτυχισμένοι. Ευτυχία του δικούς τους ονείρου που δεν έχτισαν ποτέ μα πρέπει, πρέπει γαμώτο να χτίσεις εσύ, εσύ που δεν υπάρχεις μα ανασαίνεις μόνο για εκείνους. Γιατί;
Μην ρωτάς γιατί δεν υπάρχεις. Ήρθες για να κανείς ότι δεν έκαναν, ότι θέλησαν μα δεν έφτιαξαν ποτέ, ποτέ δεν θα υπάρχεις σου λέω όσο στέκεσαι και ακούς εκείνα εκείνων που σε έκαναν έτσι όπως ονειρεύτηκαν για τα δικά τους θέλω. Τα δικά τους.
Φύγε τώρα λαβωμένος και ζήσε εκείνη τη μια ζωή για πάρτη σου με όση δύναμη σου έχει απομείνει. Έχεις ακόμα μια ανάσα κρατημένη για εσένα μα αν όχι βρες την κάπου, σε παρακαλώ. Κοίταξε ίσως εκεί που σε σταύρωσαν και μάζεψε τη και κάνε την καινούργια, ντύσε την με στολίδια που της αξίζουν γιατί της αξίζουν και ας μην το βλέπεις τώρα, μα θα το δεις.
Αξίζεις να ζήσεις για εσένα. Εσένα.
Εσύ!
Other Articles
