Αν οι δυο δεν πεθαίνουν ο ένας για τον άλλον, γιατί εγώ να πεθαίνω για σένα;

Γράφει η Ελένη Αράπη.

Εγώ εντός εσύ εκτός. 
Εγώ εδώ εσύ παντού.
Εγώ κομμάτια εσύ τα πάντα.

Νομίζεις!

Αν η αγάπη δε βελτιώνει, γιατί να υπάρξει.

Αν οι δυο δεν πεθαίνουν ο ένας για τον άλλον, γιατί εγώ να πεθαίνω για σένα.

Ναι, ίσως κάποτε να το έκανα, αδιαμαρτύρητη αυτοθυσία.

Το αβαντάζ του «μεγαλώνειν» είναι ότι μαθαίνεις να αναγνωρίζεις, ακόμα και αν τυφλωθείς, ξέρεις να αποχωρείς με ψηλά το κεφάλι.
Μέγιστη νίκη η ήττα σου, έζησες, τόλμησες, αρκεί να ξέρεις να φεύγεις όταν οι τίτλοι του τέλους έχουν πια χαραχτεί. Και μην ξεχνάς πάνω από θεούς και δαίμονες να βάζεις την αξιοπρέπεια, την υπερηφάνεια σου.
Μην την ξεπουλάς για κανέναν έρωτα που αποδείχτηκε λίγος, μικρός, ανάξιος της αγάπης.

Η βαρβαρότητα του έρωτα έχει ακόμα και αυτή τα όρια της.
Το μεγαλύτερο λάθος σου είναι να υποτιμήσεις τον άνθρωπο σου, υπερτιμώντας τον εαυτό σου, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά το λίγο σου.
Εξάλλου στο είχα πει άγγελέ μου, από το λίγο και το ελάχιστο σου χαρίζω το καθόλου.

Η κόλαση είμαι εγώ. Ο παράδεισος δικός σου.
Σε αποχαιρετώ χαμογελώντας.
Μην γελαστείς, σου δείχνω τα δόντια μου.

LoveLetters