Αναρωτιέμαι πόσες ακόμη φορές μπορώ να σε αγαπήσω.

Γράφει η Μαρία Σταματοπούλου

Αναρωτιέμαι πόσες ακόμη φορές μπορώ να σε αγαπήσω. Και άλλες πόσες να σε ερωτευτώ. Ξανά και ξανά και από την αρχή. Στα μάτια σου αντικρίζω όλη την εξυπνάδα του κόσμου. Στα χείλη σου γεύομαι όλη την τρυφερότητα και στην αγκαλιά σου όλη την ζεστασιά μίας καρδιάς.
Και κάθε φορά που με καλείς να έρθω να σε δω, κάθε φορά είναι γιορτή.
Μα σου το έχω ήδη πει. Σε έχω τόσο ψηλά, εκεί ψηλά και είναι δύσκολο να κατέβεις στα μάτια μου.
Στα μάτια μου ζωγραφίζεται όλη η λάμψη της χαράς, στα χείλη μου το μόνιμο χαμόγελο πηγάζει από την χαρά μου που σε βλέπω .
Και εσύ τί;
Μα πώς μπορείς να αμφιβάλλεις για την λαχτάρα που έχω για εσένα! Πώς μπορείς να λες, δεν με ξέρεις καλά, είμαι καρύδι σκληρό και στριμμένο άντερο, δεν θα με αντέξεις γλυκιά μου.
Άσε με εγώ να γνωρίζω. Άσε με εγώ να αντέχω και για τους δύο. Άσε με εγώ να σε σηκώσω και ανυψώσω στο ροζ συννεφάκι ξανά.
Σε αγαπώ, να το θυμάσαι.