Ίσως η Ανάσταση της ψυχής, να λέγεται αγάπη..

Γράφει η Γεώρα

Όλοι μας κουβαλάμε τον δικό μας Σταυρό. Κάποιες φορές δεν φαίνεται μα ίσως και να φαίνεται. Άλλοτε μπορεί να νομίζουν πως είναι άλλος και στην πραγματικότητα άλλος να μας βαραίνει.
Ο καθένας από εμάς κουβαλάει τον Σταυρό του! Παλεύει με τις στεναχώριες του, τους πόνους, τη θλίψη ή την κατάθλιψή του. Παλεύει να αγαπήσει τον εαυτό του, να συγχωρήσει τον εαυτό του και όσους του έκαναν κακό ή ακόμα και να ζητήσει συγνώμη από όσους έβλαψε ή να ζητήσει συγνώμη από τον εαυτό του επειδή τον έβλαψε.
Όλοι μας κουβαλάμε έναν Σταυρό και αν κάτι θα ήταν καλό να κάνουμε είναι να είμαστε λίγο πιο ευγενικοί, λίγο πιο άνθρωποι! Να έχουμε λίγη περισσότερη αγάπη μέσα μας και να πάψουμε να κρίνουμε τόσο! Να αγαπήσουμε καλύτερα. Ίσως έτσι στον Σταυρό μας να ανθίσουν λουλούδια ή μπορεί να ανθίσουν λουλούδια στο Σταυρό κάποιου άλλου.
Επειδή όλοι μας “παλεύουμε” αντί να σκορπάμε μίσος, ας σκορπίσουμε δύο – τρις όμορφες κουβέντες, ας χαρίσουμε ένα ζεστό χαμόγελο και ας μοιράσουμε αγκαλιές απλόχερα. Ίσως κάποιος ακόμα και αυτή την “Καλημέρα” που θα του πούμε περνώντας από δίπλα του, να την έχει τόσο ανάγκη, που να μοσχοβολήσει γιασεμί ολόκληρη η μέρα του!
Γιατί όλοι έχουμε ανάγκη από λίγη αγάπη! Και ίσως αυτή να είναι η Ανάσταση της ψυχής μας! Αν καταφέρουμε και δώσουμε λίγη αγάπη στον διπλανό μας. Ίσως, έτσι ο Σταυρός μας, να πάψει να είναι τόσο βαρύς.