Έρωτας είναι να θες, με σάρκα και ψυχή!

Γράφει η Jinxie Jinx

Να χάνεις τον ύπνο σου για εκείνον. Αυτό είναι έρωτας.

Έρωτας είναι να θες. Με σάρκα και ψυχή. Να πονάνε τα σπλάχνα σου από συναίσθημα και να διψά το κορμί σου για εκείνον. Να κλαις χωρίς δάκρυα, γιατί ο σπαραγμός της επιθυμίας σε πνίγει μέχρι το λαιμό.

Έρωτας. Αδηφάγο ουσιαστικό, ποικιλόμορφο και πολυμήχανο. Σε κάνει να χάνεις την επαφή με την πραγματικότητα, να χορταίνεις μόνο όταν εκείνος είναι εκεί και να μετράς τους σφυγμούς σου κάθε που χάνεται. Να θέλεις λίγο κι ύστερα κι άλλο. Και κάθε μέρα πιο πολύ, τόσο που δεν αντέχεις. Αντέχεις, θα σου ψιθυρίσει εκείνος, που δείχνει να σε ξέρει, κι ας είσαστε δυο ξένοι για τους άλλους. Έρωτας. Να κλείνεις τα μάτια και να τον βλέπεις εκεί. Να χάνεις τον ύπνο σου από λαχτάρα και προσμονή για τα λεπτά που θα τον συναντήσεις, που θα χωθείς στην αγκαλιά του και ο κόσμος θα βρει την χαμένη αξία του.

Μπορείς να τον ονομάσεις έρωτα, αν θες. Δε θα σου θυμώσω. Πώς αλλιώς θα του ταίριαζε, όταν το κρατάς φυλαγμένο στην ψυχή σου και προσπαθείς να το κρατήσεις αμόλυντο, μακριά από την περιέργεια, τον φθόνο και την αδιακρισία όλων εκείνων που προσπαθούν να δικαιολογήσουν την έκσταση στα μάτια σου; Έρωτα που τον μεγαλώνεις μέσα σου και τον ψηλώνεις, του δίνεις δύναμη, ουσία και υπόσταση. Του μιλάς τα βράδια για σένα κι ας μην είναι εκεί να σε ακούσει. Μένεις ξάγρυπνη πλάθοντας ιστορίες για εκείνα τα βράδια που δε θα περνάτε σε χωριστά κρεβάτια, που θα καταπίνετε λαίμαργα ο ένας τον άλλον, που θα μιλάτε για όλα εκείνα που, με τρόπο περίεργο, σας ενώνουν και για όλα τ᾽άλλα που τόσο αδημονείς να γνωρίσεις αφημένη στα χέρια του.

Δε χρειάστηκε να τον χαρακτηρίσεις. Ήταν έρωτας πριν καλά καλά σου φανερωθεί. Και όσες φορές κι αν προσπάθησες να τον σωπάσεις, τη στιγμή που τα γόνατά σου κόβονταν γλυκά και η ανάσα σου γινόταν ταχύτερη στο άκουσμα του ονόματός του, ερχόσουν αντιμέτωπη με τη βασανιστική παραδοχή της ήττας σου μπροστά στο συναίσθημα εντός σου. Και τώρα φοβάσαι μην το χάσεις. Φοβάσαι μην τον χάσεις. Και σκέφτεσαι πόσο μάταιη, πόσο λίγη και άδεια θα ήταν η ζωή χωρίς το δικό του μυστήριο να περιτριγυρίζει τη ζωή σου. Πόσο άνοστα θα ήτανε όλα, αν δεν υπήρχε η φωνή του να μιλάει σε κάθε νεκρό, μέχρι χτες, κύτταρό σου και η ίδια του η ύπαρξη να σε βασανίζει , που, αν και είναι ό,τι πιο δικό σου είχες μέχρι σήμερα, δε θα σου ανήκει ποτέ με τον συμβατικό τρόπο.

Έρωτας είναι να θέλεις να πάψεις να επιθυμείς και η επιθυμία να κερδίζει. Να βρίσκει τρόπο να υφίσταται και να εντείνεται μέσα στο παράλογο και στο παράδοξο. Έρωτας είσαι εσύ, που δημιούργησες έναν κόσμο για τον οποίο μπορώ να μιλήσω, που κάθε φορά που σ᾽ακούω νιώθω πως δε θα πεθάνω ποτέ, που με το βλέμμα σου επιτρέπεις στα κύτταρά μου να κυκλοφορούν ευτυχισμένα και που ό,τι βλέπω κι ό,τι αγγίζω έχει αξία, αν μπορώ να το μοιραστώ μαζί σου.

Κι ας πονάω.

Κόντρα στις ανατολές που μετράμε χωριστά.

Και στις νύχτες που ονειρευόμαστε σε ξένα στρώματα.

Πάντα θα μας στοιχειώνει η πιθανή μας συνύπαρξη σ᾽ένα μέλλον ρευστό και ακανόνιστο.