Γράφει η Λία Ευαγγελίδου
Μη γυρίσεις πίσω. Άστο σου λέω δεν θα σου αρέσει το δημιούργημα που έφτιαξες. Γιατί εσύ με τα έργα σου κατέστρεψες εμένα. Και αυτό που εξελίχτηκα δεν θα σου αρέσει καθόλου, θα σε ξεβολέψει..
Τώρα είναι αργά για εμάς. Φώλιασε η αμφιβολία στην καρδιά μου και δεν βγαίνει. Λέξεις που βγήκαν από το στόμα σου και δεν ξεχνιούνται πια. Θα μείνουν χαραγμένες βαθιά στην καρδιά μου να θυμίζουν πόσο πόνο προκάλεσες.
Μην ζητάς συγνώμη σου λέω. Αν σε δεχτώ θα βάλω όρους σκληρούς, μήπως πιστέψω πάλι σε σένα, σε μας. Αλλά αγάπη με όρους παύει να είναι αγάπη. Θηλιά είναι και πνίγει. Δεν χωράνε συμφωνίες στην αγάπη.
Φύγε σου λέω, σταμάτα να λες πως με αγαπάς. Η αγάπη δεν πονάει, η αγάπη γιατρεύει, εγώ αυτό ξέρω. Κι εσύ με πόνεσες. Οπότε φύγε. Είχες την ευκαιρία σου για πολλοστή φορά και την πέταξες. Τώρα είναι αργά. Ό,τι και να μου ταζεις τώρα είναι αργά. Μου τα άργησες πολύ τα χατίρια. Και κουράστηκα να συγχωρώ και να υπομένω. Εξαντλήθηκα, άδειασα, κουράστηκα. Άστο σου λέω…
Προχώρα μπροστά, η ζωή δεν παλεύεται με πισωγυρίσματα. Είναι αργά για συγγνώμες. Είναι αργά για όλα, αργά για εμάς. Προχώρα σου λέω, το πλάσμα που δημιύυργησες έχει γίνει σκληρό, κυνικ,ό δύσπιστο. Προχώρα σου λεω, μην μου το κάνεις αυτό. Σταμάτα να επιμένεις, λίγο ακόμα και θα υποκύψω, θα σε πιστέψω. Εξαφανίσου, πονάω ακόμα. Σε αγαπάω και θα γυρίσω ξανά πίσω, πάλι στα ίδια, πάλι στον πόνο.
Φύγε σου λέω, φύγε. Όλα διψάνε για σένα, η καρδιά μου, το κορμί μου, όλα. Φύγε γαμώτ,ο φύγε, δεν θέλω πολύ για να γυρίσω. Αρχίζω να σε πιστεύω πάλι και δεν πρέπει. Όχι, αυτή την φορά δεν πρέπει να λυγίσω,να υποκύψω. Φύγε μωρό μου, φύγε… Όσο και αν σε αγαπάω, δεν γίνεται, δεν παλεύεται τίποτα πια.
Γι’ αυτό με βλέπεις σκληρή μαζί σου τώρα. Πρέπει αυτό να είμαι, αυτό να δείχνω έστω. Γιατί αν αφεθώ, θα πέσω στην αγκαλιά σου πάλι. Θα λιώσω με το φιλί σου, και θα πονέσω ξανά και ξανά και ξανά. Κλείνω την πόρτα της καρδιάς μου και σε αφήνω απ’ έξω πια. Με όσο κουράγιο μου απέμεινε.. Όση δύναμη αντλώ, όση δύναμη βρίσκω, είναι γιατί δεν έχω τίποτα θετικό να πιαστώ, να κρατηθώ. Ρημαδιό τα έκανες όλα.
Με τον πόνο αγκαλιά να μου θυμίζει εσένα και με το παράπονο να με πνίγει, αποφασίζω ότι δεν πρέπει να σε αφήσω να ασελγήσεις άλλη μια φορά στην καρδιά μου. Ναι, αυτό κάνεις, χωρίς ίχνος ντροπής και με την απεριόριστη ανοχή μου επειδή σε αγαπάω. Κρατάω γερά από το χέρι τη βαριά κληρονομιά που μου άφησες, να μην πιστεύω πια σε άνθρωπο, και φεύγω. Οριστικά αυτή τη φορά.
Αντίο, αγάπη μου!
