Γράφει ο Παύλος Καστρινάκης
Και να’μαι πάλι εδώ!
Το ξέρω πως δε θες να με δεις.
Μου το είπες πριν μία εβδομάδα.
Μου το είπες εχθές.
Και πριν μία ώρα αυτό μου έλεγες πάλι.
Αλλά εγώ να’μαι πάλι εδώ!
Έξω από το σπίτι σου.
Έρχομαι εδώ και κάθομαι για να σε νιώθω κοντά μου.
Κι ας μην είσαι.
Διάβασα ένα άρθρο πριν λίγο καιρό που έλεγε: “Αν σήμερα ήταν η τελευταία σου ημέρα, τι θα ήθελες να κάνεις;”
“Θα ήθελα να σε δω”.
Σκέφτηκα…
Και να’μαι πάλι εδώ!
Το ξέρω πως σου είπα δεκάδες φορές πως δε θα σε ενοχλήσω κι ότι σήμερα δε θα είχα χρόνο να σε δω κι εσύ… ηρεμούσες.
Δε θυμόσουν μάλλον ότι πάντα έβρισκα χρόνο για εσένα.
Ακόμα και τώρα βρίσκω.
Τώρα, που δε θες να με δεις.
Οπότε να’μαι πάλι εδώ!
“Γιατί είμαι όμως πάλι εδώ;”
Είναι άραγε ο έρωτας που έχει γίνει εμμονή ή απλά είμαι εγώ;
Εγώ που μαζεύω τα κομμάτια μου πριν γίνω για εσένα μία “όμορφη” ανάμνηση;
Δε ξέρω…
Όπως και να’χει…
Είμαι πάλι εδώ!
