Σκέψου, να είχες δίπλα σου έναν άνθρωπο φτιαγμένο από αλήθεια…

Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος

Σκέψου φίλε μου, να γινόταν ένα θαύμα και να ερχόταν ένας άνθρωπος σπουδαίος στην ζωή σου!
Να γινόταν κάτι μαγικό και αυτός ο άνθρωπος, που χρόνια τώρα περιμένεις, να ήταν λέει υπαρκτός.

Σκέψου!
Να ξημέρωνε μια μέρα που η βροχή θα ξέπλενε και δεν θα έδερνε, που το κρύο θα ένωνε και δεν θα πάγωνε, που ο χειμώνας θα ήταν καιρός για δυο κι όχι ο λόγος για να τσακίζει και να σπάει η ύπαρξη σου.

Φαντάσου λέει να φανερώνονταν άξαφνα μπροστά σου εκείνος ο άνθρωπος, που έχει κοιμηθεί μαζί σου αμέτρητες φορές, και ας μην τον έχεις ακόμη ανταμώσει… να έρθει να τρυπώσει στα σεντόνια σου, που καιρό τώρα μυρίζουν μοναξιά και να σου πει “υπάρχω κι είμαι εδώ”.
Να σε φιλήσει τρυφερά στο μάγουλο και να σου πει “πάμε μαζί”.
Να σε αγκαλιάσει δυνατά και όλοι οι φόβοι σου να τρέξουν τρομαγμένοι να κρυφτούνε.

Σκέψου!
Να γινόταν έτσι ξαφνικά, να πάψεις να μιλάς σε άδεια δωμάτια, να φανερώνεις θαρραλέα όσα ονειρεύεσαι και να έχεις δίπλα σου δυο αυτιά που θα σε ακούνε με προσοχή.
Να έχεις δυο αγιασμένα χέρια αντί για μουσκεμένα χαρτομάντιλα, που θα σκουπίζουν με ευλάβεια κάθε σου δάκρυ.
Να στρώνεις το τραπέζι σου για δυο και να μην τρως πια άλλο μονάχος σου στο σαλόνι.

Σκέψου λέει!
Να σε λυπόταν ο Θεός και να έφερνε στην στράτα σου έναν άνθρωπο φτιαγμένο από αλήθεια.
Έναν ολότελα δικό σου άνθρωπο, που θα εννοεί όλες τις λέξεις του και θα κοινωνάει απ΄ τις δικές σου.
Που θα ημερεύει τα θεριά που κρύβεις μέσα σου και θα δαμάζει της ψυχής σου τις αντάρες.
Που θα βγει με περίσσιο θάρρος στις μάχες της ζωής σου και θα είναι σύμμαχος και συμπολεμιστής σου.

Σκέψου ρε γαμώτο!
Να είχες την τύχη έστω και για μια φορά, να ζήσεις μια αγάπη αληθινή. Μια αγάπη όχι από λόγια, αλλά από πράξεις καμωμένη.
Να ζήσεις έναν έρωτα από εκείνους τους μεγάλους. Έναν από τους τόσους αθάνατους έρωτες, που οι ποιητές την πένα τους μια νύχτα την βούτηξαν βαθιά μέσα σε αυτούς και κάνανε αιώνιες τις πιο όμορφες τους λέξεις.
Σκέψου να ζήσεις καλημέρες φωτεινές και ευλογημένες καληνύχτες που λυτρώνουν.

Σκέψου ρε φίλε!
Να σου χτυπήσει ένας άνθρωπος ακάλεστος την πόρτα και να σου πει το δίχως άλλο πως σε εσένανε πιστεύει.
Ένας άνθρωπος, που εκτός από τα λάθη σου θα δει και τα σωστά, που θα φροντίσει τις ορθάνοιχτες πληγές σου και δεν θα σου ανοίξει νέες χαρακιές.
Ένας, που θα σε θέλει ολόκληρο και ατόφιο, που θα δικάσει όλους τους δήθεν δικαστές σου και δεν θα γίνει ξενιτιά και χωρισμός.
Ένας αλλιώτικος από όσους έχεις συναντήσει μέχρι τώρα, που θα ακουμπήσει την ζωή του στην δική σου και που θα κάνει το “εγώ” του πιο “εμείς”.

Σκέψου, να υπήρχε ένας άνθρωπος κάπου εκεί έξω, που η προδοσία θα φοβότανε μπροστά του, που όλοι οι ήλιοι δεν θα έφταναν το φως του.
Ένας, που θα ήξερε το πως να συγχωρεί, που θα σε θαύμαζε ακριβώς για αυτό που είσαι, που δεν θα σε έβλεπε ποτέ του σαν λάθος ή ντροπή.
Ένας άνθρωπος να υπήρχε, Θεέ μου, που θα ήταν η αρχή κι όχι το τέλος, που θα ήτανε το φως κι όχι σκοτάδι, που θα στεκόταν δίπλα σου κι όχι απέναντι.
Ένας, ρε γαμώτο, που θα είχε μια “συγγνώμη” αντί για “φταις’, που θα έφταιγε και αυτός καμία φορά κι όχι πάντοτε εσύ.