Να αντέχουμε, όχι από κεκτημένη του χρέους ταχύτητα, αλλά για μας..

Γράφει η Ζωή Τριανταφυλλοπούλου

Έλεγες πως είμαι η Ζωη σου κι η ζωή μας ο στόχος σου. Έλεγες πως υπάρχω παντού μέσα σου, σαν τη δύναμη που κινεί το αίμα στις φλέβες σου. Πως είμαι όνομα και πράγμα η ζωοδόχος Πηγή σου. Εκεί που μπορείς να ξαποσταίνεις διχασμένος από της κάθε μέρας σου τη μάχη με θεριά ανήμερα αυτούς που είναι πάντα απέναντι από το όνειρο το δικό σου για τον κόσμο. Πολεμιστής του δικαίου Εσύ, πηγή με γάργαρο νερό Εγώ, ερχόσουν πάντα σε μένα. Επέστρεφες, κατέληγες εδώ μπροστά μου. Ανάσα γινόσουν από την ανάσα μου. Κι εγώ σε δρόσιζα, έρρεα μέσα σου και κρυβόμουν για να μην σκορπίσω. Τα δικά σου όρια το δικό μου λιμάνι να αράξω τα κύματα, τις αγωνίες μου, τα δεν μπορώ μου.

Ήμασταν ένα αλλόκοτο ζευγάρι ψυχών τόσο δεμένο και τόσο απλωμένο συνάμα. Ένιωθα την ανάγκη σου, άκουγες το σφυγμό μου κι ερχόσουν. Το δικό μας μαζί ήταν συμπαγές αλλά και σε μόνιμη ροή, γιατί δεν είχε προδιαγραφές και προαπαιτούμενα. Πολλά χρόνια, καιρό απροσδιόριστο…  Όμως…

Όμως είμαστε κι άνθρωποι και κουβαλάμε τσουβάλια από αδυναμίες από τα μικράτα μας. Και έρχεται η στιγμή που πονάμε και λαβωνόμαστε. Κυρίως εκεί που συνειδητοποιούμε ότι έχουμε πλάσει την ιστορία στα μέτρα μας, στην ανάγκη τη δική μας να είναι έτσι, γιατί έτσι ήθελε η καρδιά μας, ο πληγωμένος μας από τα πριν εγωισμός μας, το παραμύθι που επιθυμούμε διακαώς να γίνουμε ήρωες του.

Αλλά συνέβη. Το ιδιαίτερο μαζί μας γκρεμοτσακίστηκε εύκολα στα δύσκολα τώρα που ζούμε. Δεν άντεξε να υπάρξει με τόσο παρασκήνιο, τόσα ναι μεν αλλά, τόσο κυνηγητό χωρίς ανάπαυλα και στάση. Τόση ξαφνική απουσία.

Κι εσύ σταμάτησες να έρχεσαι στην πηγή σου. Μένεις διψασμένος άραγε για ζωή ή μήπως δεν προλαβαίνεις καν να το σκεφτείς; Γιατρεύεις τη δίψα σου αλλού ή στεγνώνεις μέσα σου και τιμωρείς τον εαυτό σου; Γιατί το κάνεις;

Άκουσε με..
Σταμάτα λίγο, σε παρακαλώ. Ήθελα να μην μας είχες πληγώσει. Ήθελα εδώ στη στροφή του χρόνου να γίνει επιτέλους αυτό το μαζί ένα ολόκληρο. Ένα δικό μας άπειρο. Ένα δικό μας αύριο, αφορμή κι αιτία να ξημερώνουμε. Να στίβουμε τη μέρα, να οργώνουμε με όνειρα και έρωτα την νύχτα. Και να ζούμε με κάθε καιρό, όχι απλά να επιβιώνουμε. Να αντέχουμε, όχι από κεκτημένη του χρέους ταχύτητα, αλλά για μας.
Τόσο δύσκολο είναι αυτό;
Ήθελα να ήσουν εδώ. Τώρα…