Μια γενναία “δειλή” θέλω να είμαι, για να μπορώ να αγαπάω.

Γράφει η Ηρώ Αναστασίου.

Αρνήθηκα να συνεχίσω, γιατί ότι είχα στην ψυχή μου αιμορραγούσε.
Αρνήθηκα τα μάτια σου, γιατί πληγώσανε το βλέμμα που τα κοιτούσε.
Αρνήθηκα να αναπνέω σε μια πνοή που μύριζε τον θάνατό μου.
Μα δεν αρνήθηκα της σκέψης μου τον πόνο, γιατί μόνο όταν πονούσα “μ’αγαπούσες”.

Ναι είμαι δειλή και θέλω να είμαι έτσι κάποιες φορές για να θυμάμαι την γενναιότητα της ψυχής που αγαπάει, που πονάει κι αιμορραγεί.
Που ξέρει ότι η αγάπη δειλιάζει, ματώνει, φθείρεται.
Ναι είμαι δειλή, γιατί κατάλαβα πως πρέπει να είσαι γενναίος για να καταθέτεις την ζωή, τα όνειρα, την αγάπη, την ψυχή σου.
Ναι είμαι δειλή, γιατί έπρεπε να αντιμετωπίσω την δική μου ψυχή, η οποία ξέχασε τι αξίζει.
Ναι είμαι δειλή, γιατί ξέχασα να υπάρχω για μένα, ξέχασα να παλεύω για μένα.
Ναι είμαι δειλή, γιατί υποτάχτηκα κι όχι ότι είναι κακή η υποταγή, αλλά πρέπει να έχει κι ένα νόημα, πρέπει να έχει αγάπη.
Κι εμένα μόνο στην αγάπη μ’αρέσει να υποτάσσομαι.
Και θα συνεχίσω να είμαι δειλή, για να μπορώ να διακρίνω την γενναιότητα, για να μπορώ να αγαπώ.

Να είσαι πάντα γενναίος.
Γιατί όταν ο δειλός αντιληφθεί την διαφορά, θα πονέσει διπλά.
Μία γι αυτόν και μία που “σ’έχασε”.
Γι’αυτό σου λέω, άσε με να είμαι μια γενναία “δειλή”, για να μπορώ να αγαπώ.
Και καλό θα είναι να μην ξέρουνε πόσο αξίζεις, γιατί σίγουρα θα σε πουλήσουνε πιο ακριβά.
Καλό είναι να μην ξέρεις τι αξίζεις, γιατί εσύ θα πουληθείς για τα μισά.