Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος
Υποκριτές!
Κάποιοι άνθρωποι είναι οι μεγαλύτεροι υποκριτές από όλα τα πλάσματα του θεού.
Θυμούνται όταν τους βολεύει, ξεχνάνε όταν τους συμφέρει, αποθεώνουν όταν δεν πρέπει, κατακρίνουν με απίστευτη άνεση και ευκολία.
Αισχροί κριτές!
Κριτές των πάντων, εκτός του εαυτού τους φυσικά.
Ταξινομούν ανθρώπους και τους βάζουν ετικέτες, ξεχνώντας ότι είναι άνθρωποι και όχι προϊόντα. Κατατάσσουν ανθρώπους σε κατηγορίες και σε ράφια…εδώ οι καλοί, εκεί οι κακοί, πάνω πάνω οι ποιοτικοί, στο κάτω ράφι οι λαϊκοί, οι δεύτεροι, οι β΄ διαλογής.
Υποκριτές κριτές, που κατατάσσουν τους άλλους ανάλογα με το μορφωτικό επίπεδο, με την καταγωγή, με το χρώμα, με το ύψος, με το βάρος, με το φύλο, με το πορτοφόλι, με την κουλτούρα, με το όνομα, με τα πάντα!
Τρανό παράδειγμα των όσων λέω είναι το φαινόμενο Παντελίδης.
Ένα παιδί που αγαπήθηκε πολύ από τον κόσμο άλλα παράλληλα κρίθηκε το ίδιο πολύ από όλους τους πιο πάνω “δικαστές”, από όλους όσους το μόνο που ξέρουν να κάνουν καλά είναι το να κουνάνε το δάκτυλο σε ανθρώπους.
Σαν σήμερα λοιπόν αυτό το παλικάρι, δυο χρόνια πριν έχασε την ζωή του σε ένα τροχαίο ατύχημα. Ένα τραγικό γεγονός που ήταν ικανό όμως να φανερώσει αυτήν την υποκρισία που έχουν μέσα τους όλοι οι “κάτι σαν άνθρωποι”.
Όσο ζούσε λοιπόν ο Παντελής, όλοι αυτοί τον τοποθετούσαν στο κάτω ράφι, στους λαϊκούς β΄ διαλογής, χαρακτηρίζοντας την μουσική και τους στοίχους του ως κάτι πρόχειρο, ως κάτι λίγο που δεν έφτανε τα υψηλά στάνταρ τους και το κορυφαίο επίπεδο τους.
Σήμερα;
Σήμερα χύνουν κροκοδείλια δάκρυα και αναπαράγουν τα τραγούδια αυτού του παιδιού μανιωδώς. Σήμερα φοράνε μαύρα και δηλώνουν συγκλονισμένοι για την μεγάλη απώλεια και το κακό που τους βρήκε και τον αναγνωρίζουν πια ως καλλιτέχνη! Τον ίδιο άνθρωπο που δυο χρόνια πριν κατακρίνανε, υποτιμούσανε, υποβίβαζαν και τελικά κατατάσσανε στους δεύτερους. Κοιτώντας μόνο το έξω και χωρίς πότε να μπουν στην διαδικασία να δουν μέσα του. Ποτέ δεν έβγαλαν τις καθωσπεπεικές παρωπίδες τους, ποτέ δεν έκαναν εκπτώσεις στην τάχα ποιότητα τους, ποτέ δεν άκουσαν την ψυχή του και όσα έλεγε.
Γιατί ο Παντελής, είχε ψυχή και αυτό τους τρόμαζε!
Μια ψυχή τεράστια, μεγαλύτερη από όση όλοι οι κριτές κατακριτές μαζί. Είχε αλήθεια μέσα του και την κατέθεσε ορθάνοιχτη μέσα από τα τραγούδια του. Μπορεί να μην είχε πτυχία να στολίζουν τους τοίχους του σπιτιού του, μπορεί να μην είχε τίτλους ευγενείας, μπορεί να μην ήταν από μεγάλο τζάκι, μπορεί να μην έγραψε τον ύμνο εις την ελευθερία. Όμως είχε μια τεράστια ψυχή, είχε ένα γιγάντιο χαμόγελο και μια καθάρια ειλικρίνεια και με την κιθάρα του την φανέρωσε σε όσους αγαπούν το αληθινό και το ντόμπρο.
Αυτό αγάπησαν όσοι αγάπησαν στον Παντελή και ήταν πολλοί… την ψυχή του, το χαμόγελο του και την αλήθεια του.
Ο παντελής ήταν άνθρωπος!
Ακόμη και την ανθρωπινή υπόσταση του την χρεώθηκε, το ότι ήταν άνθρωπος δεν έκανε στους κριτές κατακριτές. Βλέπεις σήμερα δεν είναι καλό για κάποιους το να είσαι άνθρωπος, δεν το αντέχουν το γνήσιο κάποιοι.
Είχε πάθη και ίσως να έκανε και λάθη, δικά του ήταν όλα όμως και δεν τα έκρυψε. Ο Παντελής ήταν το παιδί της διπλανή πόρτας, το θαρραλέο παιδί που τίποτα δήθεν δεν είχε πάνω του και μέσα του. Ήταν ατόφιος και ανθρώπινος, και αυτό έβγαλε χωρίς να το στολίσει με χρυσόσκονη και με ψεύτικα φτιασίδια. Συστήθηκε με το μικρό του όνομα και δεν είπε ποτέ ότι είναι κάτι άλλο, δεν είπε ότι είναι ο Βάρναλης, ούτε ότι είναι ο Παβαρότι.
Αυτά αγάπησαν λοιπόν όσοι τον αγάπησαν, αυτά χρεώθηκε από όσους τον χρέωσαν. Την ψυχή του και την ανθρωπιά του!
Υποκριτές κριτές, μην κλαίτε άλλο, μην χτυπιέστε, μην σπαράζεται, μην πενθείτε.
Σε κανέναν τέτοιο άνθρωπο δεν αρμόζουν τα καραγκιοζιλίκια σας, καμιά τέτοια ψυχή δεν έχει ανάγκη τα δάκρυα σας, καμιά αλήθεια δεν μπορούν να καλύψουν τα ψεύτικα λογάκια σας.
Μείνετε στον κόσμο σας και αφήστε τον Παντελή και όλους τους Παντελήδες στον δικό τους. Έτσι και αλλιώς ποτέ δεν σας έκανε αυτός ο κόσμος, ούτε και σε μας ο δικός σας άλλωστε!
