Γράφει η Luna
Μήπως μπορείς να μου γυρίσεις πίσω το κομμάτι της ζωής που μου πήρες φεύγοντας;
Ξέρω, το έκανες ασυνείδητα, χωρίς να το καταλάβεις, αλλά το χρειάζομαι πίσω.
Πώς θα συνεχίσω;
Πώς θα σταθώ στα πόδια μου αν δεν νιώθω ολόκληρη, ολοκληρωμένη;
Γιατί χωρίς εσένα νιώθω κενή. Νιώθω άδεια.
Δεν βρίσκω δύναμη να κάνω τίποτα. Ούτε σκοπό, ούτε κίνητρο.
Με κατέστρεψες. Με ρήμαξες.
Έφυγες χωρίς να σε νοιάζει τίποτα και με άφησες πίσω με ανοιχτές πληγές.
Έτσι είναι ο έρωτας;
Έτσι θα είναι πάντα;
Θα ειμαι πάντα ένα απλό κομμάτι παζλ που ολοκληρώνεται μόνο όταν ένα άλλο κουμπώνει πάνω του, και όταν φεύγει μένει πάλι ατελές;
Δεν θέλω να εξαρτώμαι από κανέναν.
Δεν θέλω να νιώθω αδύναμη και αβοήθητη χωρίς εσένα.
Γι’ αυτό απαιτώ να μου επιστρέψεις το κομμάτι μου μου πήρες καθώς έφυγες. Πρέπει να συνεχίσω και με κρατάς πίσω.
Φοβάμαι να ερωτευτώ, να ονειρευτώ, να ζήσω. Και όλα εξαιτίας σου.
Εσυ γιατί δεν βασανίζεσαι;
Γιατί συμπεριφέρεσαι λες και δεν υπήρξαμε ποτέ τίποτα;
Γιατί σου είναι τόσο εύκολο;
Μου είχες πει δεν κανείς χωρίς εμένα. Και καπου εκει την πάτησα, το δευτερόλεπτο που σε πίστεψα.
Γιατί εσύ μάτια μου, δεν μου δωθηκες όπως σου δώθηκα εγώ.
Δεν δόθηκες ποτέ.