Μάθαμε να συμβιβαζόμαστε σε δεσμούς κι όχι να χτίζουμε σχέσεις..

Γράφει η Αριάδνη Αρβανίτη

Ανέκαθεν οι σχέσεις των ανθρώπων ήταν περίπλοκες. Εντάξει, ίσως, στην παλαιολιθική εποχή να ήταν πιο απλά τα πράγματα. Το αρσενικό έβλεπε τα θηλυκό που επιθυμούσε, πήγαινε τη χτυπούσε με ένα ρόπαλο στο κεφάλι και εκείνη έπεφτε ξερή. Όχι από έρωτα, αλλά ξερή εξαιτίας του. Σχεδόν ίδιο το αποτέλεσμα, θα μου πεις.

Έκτοτε, πέρασαν χρόνια πολλά, ανήλθε και κοινωνικοποιήθηκε ο άνθρωπος. Και μαζί με την πρόοδο επήλθε και η εξέλιξη στις σχέσεις. Κι άρχισαν να πηγαίνουν μπροστά και να δραστηριοποιούνται τα ζευγάρια σε διάφορους τομείς. Να υπάρχει το «μαζί» και το «για πάντα» όχι μόνο ως έννοιες αλλά και ως αυτοσκοπός στη ζωή τους. Κάπου εκεί ο καθένας άρχισε να ψάχνει απεγνωσμένα τρόπους να ξεφύγει από τη μοναξιά που επέρχεται μέσα από την αποξένωση και την αλλοτρίωση που επιβάλλει η κοινωνία μας. Μάθαμε, δυστυχώς, να την φοβόμαστε την μοναξιά μας, να φοβόμαστε την μονάδα μας, τον ίδιο μας τον εαυτό.

Προσπαθούμε, μάταια, με νύχια και με δόντια να κρατηθούμε σε σχέσεις που δεν μας κάνουν, δεν μας ταιριάζουν, μας είναι μεγάλες ή μικρές κι εμείς εκεί να προσπαθούμε να τις τεντώσουμε, να τις στενέψουμε ή να τις κοντύνουμε λιγάκι για να τις φέρουμε με το ζόρι στα μέτρα μας. Σαν ρούχο δανεικό που πρέπει με τη βία να το φορέσουμε γιατί μας τρομάζει η γύμνια μας.

Καταλήξαμε να φοβόμαστε να μείνουμε μόνοι μας κι ο φόβος μας αυτός μας έκανε να δημιουργούμε δεσμούς με τον άλλον και όχι σχέσεις. Κι όταν φυλακίζεις κάποιον, δυστυχώς, κανείς από τους δύο σας δεν πετάει ψηλά. Μάθαμε να ζούμε με δεσμά κι αλυσίδες. Να ονειρευόμαστε μονάχα όταν κοιμόμαστε και να μην κοιτάμε μαζί μπροστά. Ούτε δίπλα μας κοιτάμε πια. Περπατάμε σκυφτοί για να μην βλέπουμε ούτε το είδωλό μας. Μας νοιάζει απλώς κάποιος να μας κρατάει το χέρι. Αδιάφορο το πρόσωπο και η ψυχή του. Ένα μαζί φτιαχτό, ψεύτικο, δανεικό.

Θα μου πεις ήταν καλύτερα στην παλαιολιθική εποχή; Θα σου πω δεν ξέρω. Ήταν σίγουρα πιο απλά τότε. Και παρόλο τον πόνο που βίωνε η γυναίκα, τα πράγματα τότε ήταν πιο ανώδυνα. Γιατί άλλο να πονάει το σώμα και άλλο η ψυχή. Τα τραύματα στο σώμα εν τέλει επουλώνονται και το πολύ-πολύ να αφήσουν καμία ουλή. Τα τραύματα της ψυχής, όμως, μένουν για πάντα εκεί, να σου θυμίζουν έναν πόνο που ποτέ σου δε θα ξεπεράσεις.

Κοίτα, λοιπόν, να μην φοβάσαι τη μοναξιά σου και να ψάξεις μονάχος να καλύψεις τα κενά της ψυχής σου. Μην προσπαθείς μέσα από τον άλλον να γίνεις ολόκληρος εσύ. Γιατί η σχέση πρέπει να σε πηγαίνει μπροστά και όχι να σε δεσμεύει. Κάνε σχέση πρώτα εσύ με τον εαυτό σου και η αγάπη θα σε βρει τελικά να ξέρεις…