Γράφει η Νένα Παπαδοπούλου
Ένας στίχος από το καινούργιο κλαψιάρικο τραγούδι του Πλούταρχο που σιγοπαίζει στο ραδιόφωνο και στο μυαλό μου, κατευθείαν εσύ. Είναι η μαγική επιτυχία μερικών στίχων να μιλάνε κατευθείαν στην ψυχή, να «χτυπάνε φλέβα» που λένε.
Άλλος ήσουν και εσύ όταν σε γνώρισα, άλλος έγινες μέσα στην σχέση μας και άλλον χώρισα τελικά.
Μια φράση που περιλαμβάνει όλο εκείνο που δεν μπόρεσα τότε να σου εξηγήσω. Μετά από δύο χρόνια μιας σχέσης εμμονής, ζήλειας, πάθους και πολύ μεγάλης έντασης, ήρθε το τέλος μας. Το τέλος εκείνο που το έφερα εγώ, στο ζήτησα εγώ, το διεκδίκησα εγώ και τελικά κατάφερα να γλιτώσω από μας και να πάω παρακάτω. Έπρεπε να κάνω κάτι και για μένα, έπρεπε να σωθώ από την αρρωστημένη ζήλεια και από την μιζέρια στην οποία με είχες υποβάλλει.
Ξέρω ότι σε πόνεσα, ξέρω ότι μπορεί να μην σου εξήγησα αλλά δεν μπορούσα. Δεν ήξερα τα γιατί και τα πως, ήξερα μόνο ότι ήθελα να πετάξω και δεν μπορούσα. Μου είχε κόψει τα φτερά ο άλλος εαυτός σου. Αυτός που δεν ήξερα όταν σε ερωτεύτηκα. Αυτός που ίσως να μην ήξερες και εσύ. Μανία, διεκδίκηση, ζήλεια, εγωισμός, κτητικότητα και άλλα πολλά αρρωστημένα συναισθήματα που τελικά έγιναν η φυλακή μου, ή μάλλον η φυλακή μας.
Γιαυτό χωρίσαμε, λοιπόν, μωρό μου. Τώρα μπορώ να στο προσδιορίσω ακριβώς. Γιατί δεν μπορούσαμε να είμαστε μαζί, γιατί γινόσουν άλλος, γιατί η αγάπη σου για μένα σε έκανε άλλον. Αν όλο αυτό ήταν αγάπη, γιατί αμφιβάλλω ακόμα και γιαυτό. Ήταν έρωτας, πάθος αλλά όχι αγάπη. Όταν αγαπάς, δεν φυλακίζεις. Όταν αγαπάς, βγάζεις φτερά και εσύ και ο άλλος που πιάνεις από το χέρι για να πετάξετε μαζί. Λυπάμαι που δεν το ζήσαμε έτσι, χαίρομαι όμως που γλιτώσαμε.
Και ας ήμουν εγώ η κακιά, και ας βγήκε από το δικό μου στόμα αυτή η φράση του χωρισμού και ας σου έκλεισα την πόρτα πολλές φορές τα χαράματα.
Τελικά γίναμε ευτυχισμένοι και οι δύο σε κείνες τις άλλες αγκαλιές που μπορούσαν να αντέξουν τις φλόγες και να τις κάνουν σπίθες επιβίωσης. Εμείς μόνο πυρκαγιές καταστροφής ανάβαμε, μωρό μου.