Γυναίκα λύκαινα βαφτίστηκες κι ονόμασες τους φόβους “επιλογές”..

Γράφει η Βέφα

Εσύ γυναίκα, λύκαινα μοναχική, που μόνη αποφάσισες να πορεύεσαι, τι γεύση έχουν τα δάκρυά σου άραγε;
Το ουρλιαχτό σου θα θελα να ερμηνεύσω για να δω σε ποιο περίερφο είδος μουσικής ανήκει.
Τώρα που στην άλλη όχθη έφτασες κατάκοπη, αναρωτιέμαι αν νιώθεις πως έχασες που δεν ακούμπησες ποτέ γαλήνια σε έναν ώμο και με βαθιές ανάσες ανακούφισης να αποκοιμηθείς, σαν κουρασμένος ταξιδιώτης μετά τις περιπέτειές του.
Λες και ποτέ δεν ένιωσες την ανάγκη του άλλου κι έγινες σκληρή, με βλέμμα παγωμένο, σαν να ήθελες τους άλλους να τρομάξεις πριν καν τολμήσουν να σε πλησιάσουν.
Κλείδωσες μέσα σου όλους τους φόβους και αυθαίρετα τους ονόμασες «επιλογή»
Χαμένη είσαι που δεν τόλμησες να κοιτάξεις στα μάτια έναν άντρα και να τον αποκαλέσεις τρυφερά, «αγόρι μου» και μέλι να στάξει το στόμα σου λέγοντάς τον «άντρα μου», με το ΜΟΥ κτητικό κι απόλυτο!
Ακόμα αναρωτιέμαι αν θα έβρισκες ποτέ το θάρρος από τον αβάσταχτο πόνο, η κραυγή σου να γδάρει τους πνεύμονές σου κι αίμα να παραδώσεις για εκείνο το ΜΟΥ της γυναίκας που διεκδικεί.
Όμως αυτό προϋποθέτει να παραδοθείς ολόκληρη, μα εσύ ταμπουρώθηκες και πρώτη πρόδωσες τις επιθυμίες σου.
Εσύ Ιούδας, εσύ και Χριστός!
Παραδέξου το, έχασες και ξέχασες τ’ όνομά σου, Αφροδίτη.
Κακός σύμβουλος ο φόβος και δεν σε ωφέλησε πουθενά.
Μουγκά παιδιά γεννά που πέφτουν, χτυπάνε, σπάνε, σέρνονται, αφήνουν τα κομμάτια τους πάνω στα συντρίμμια άλλων μουγκών κι αόμματων.
Και κάπως έτσι χάνονται, τσουγκρίζοντας τα μισά τους, στην υγεία μιας «ολόκληρης».
Σκοντάφτοντας ο ένας πάνω στο σκοτάδι του άλλου.
Ζωντανοί – νεκροί πιασμένοι μαζί να αποπνέουν θάνατο και να μοιράζουν χαμόγελα πικρά, ενώ η ζωή σκίζει τις σάρκες τους.
Χαμένη θα είσαι αν δεν αντισταθείς στον φόβο που σε αλλοιώνει!
Χαμένη θα είσαι αν δεν δημιουργήσεις καινούρια γη από τη λάβα του ηφαιστείου!
Ζήσε μόνο με την καρδιά σου κι ένα παραμύθι στην ψυχή.
Παράσυρε την ψυχή σου σε ένα τρελό χορό ευτυχίας και μην σέρνεις άλλο μαζί σου όσους σε πλήγωσαν.
Άστους!
Ούτε τους νεκρούς έρωτες, εκείνους τους θλιβερούς που κλαίνε γοερά κάτω από ξεχασμένα ηλιοβασιλέματα χρειάζεσαι!
Δίπλα σε σβησμένα κεριά θάφτους και ξέχνα τους.
Κοίτα να βρεις μισοφέγγαρα να σου κρατούν τον αέρα όταν έρθει.
Ζεστά και τρυφερά να σε ακουμπουν με αγάπη μόνο!
Δεν είναι πολλές οι αλήθειες να ξέρεις, μα το ζητούμενο στην ζωή, είναι η ανάσταση, όχι η αιωνιότητα!
Κάντο! Ζήστο!
Κάθε μέρα, μπορεί να γίνει η καινούρια αρχή!