Αυτή η Λευκάδα, που μου έκλεψε την καρδιά..

Γράφει η Μαρία Κοψιδά

Εκεί που κάθε ανατολή θεραπεύει και κάθε δύση μαγεύει. Εκεί που η φύση δημιούργησε και ο θεός ευλόγησε. Εκεί που ο αέρας και η θάλασσα συναντήθηκαν και ενώθηκαν. Εκεί είναι το νησί μου.

Σε αναγνωρίζω ανάμεσα σε χιλιάδες μέρη, ανάμεσα σε κάθε μήκος και κάθε πλάτος, Λευκάδα μου. Σε ξεχωρίζω από τα χρώματα σου, από τη μυρωδιά σου, που μυρίζει ολότελα αρμύρα, από τους ήχους σου, που πάντα θα έχουν διαφορετικό ρυθμό.

Λευκάδα μου, έχεις όλα τα καλά του κόσμου, που κάθε νησί θα σου ζήλευε. Η γη σου έχει τα κότσια να φιλοξενεί κάθε λογής καρπό. Οι χρυσές ακτές σου δέχονται και απορροφούν με θάρρος όλες τις δυνάμεις των κυμάτων και οι βράχοι σου στέκονται αγέρωχοι για να τις προστατεύουν.

Λευκάδα μου, σε θαυμάζω, γιατί μας δίνεις κουράγιο, ότι και να σου συμβεί, πάντα θα μας παρέχεις τη σιγουριά και τη γαλήνη που χρειαζόμαστε. Σε όποιο σημείο σου και αν βρισκόμαστε. Από την ξακουστή Καρυά που κοσμεί την κορυφή σου και φυλάσσει την ταυτότητα σου. Από την παραλία στους εγκρεμνούς, που δίνει την ήττα αβίαστα σε κάθε εξωτικό νησί του χάρτη. Από το χωριό του Αγίου Νικήτα, που σε κάνει να νιώθεις ότι είσαι σε άλλη εποχή. Από τα παράλια της Βασιλικής, που έχει μια κουλτούρα από μόνη της και στέκεται στο ανάστημα της. Από το Μοναστήρι Της Παναγιάς Της Φανερωμένης, που εκτός από Προστάτιδά μας είναι σημείο αναφοράς για τη θρησκεία μας. Ο Κάβος της Νηράς. Αυτό το σημείο… Νομίζεις πως έχει βγει απο παραμύθι, ότι είναι πίνακας, που φτιάχτηκε από τη φαντασία ζωγράφου.

Ακόμα άπειρα σημεία ιστορίας και πολιτισμού υπάρχουν σε σένα, που πάντα θα μαγεύουν εμάς και όλους εκείνους που σε επισκέφθηκαν και μέσα από ποιήματα, από τρανούς συγγραφείς αποτυπώθηκε το πόσο αλησμόνητη είσαι.

Λευκάδα μου, είσαι παράδεισος, είσαι καταφύγιο που φτιάχτηκες για τους πληγωμένους και τους γιάτρεψες. Είσαι λιμάνι που επέτρεψες σε κάθε ταξιδιώτη να ανακαλύψει και να μην ξεχάσει ποτέ. Είσαι δρόμος, και κάθε που σε περπατάει κάνεις, μαγεύεται.

Ταξιδεύεις τις ψυχές όλων μας με το φανταχτερό σου πράσινο και το βαθύ σου μπλε.
Λευκάδα μου, είσαι όνειρο που δεν τελειώνεις!