Γράφει η Δήμητρα Γιαννοπούλου
“… Γιατί την ουσία δεν την βλέπουν τα μάτια…”
Τα μάτια κρίνουν. Δεν νιώθουν. Βλέπουν αν κάποια είναι πιο όμορφη από κάποια άλλη , πιο ψηλή και πιο αδύνατη.
Τα μάτια διαθέτουν λογική, μεζούρα και ζυγαριά.
Γι’αυτό εσύ, αν τύχει και μ’ ερωτευτείς, μην το κάνεις με τα μάτια.
Καν’ το με τα χέρια. Άγγιξε κάθε χιλιοστό από μένα, κάθε ατελές σημείο στο σώμα μου.
Χάιδεψέ το. Αγκάλιασέ με. Αν τύχει και μ’ ερωτευτείς, καν’ το με τα αυτιά.
Κάτσε δίπλα μου κι άκουσέ με, χωρίς να προσπαθήσεις να με ερμηνεύσεις.
Μου αρκεί να είσαι εδώ και να ακούς κάθε λαχτάρα και κάθε φόβο μου.
Αν τύχει και μ’ ερωτευτείς, καν’ το με το στόμα. Μίλησέ μου για εκείνον τον έρωτα που περίμενα.
Τον έρωτα που δεν προδίδει.
Μίλησέ μου για σένα και για μένα.
Μίλησέ μου για μας κι ύστερα φίλα με, για να ‘χω στα χείλη μου τη γεύση από σένα.
Τη γεύση από το πάθος. Αν τύχει και μ’ ερωτευτείς, καν’ το απόλυτα. Και καν’ το τώρα.
Καν’το σαν να μην υπήρξαμε ποτέ μέχρι χθες και σαν το αύριο να μας ανήκει.