Όταν μιλάει η σιωπή, έρχεται η αρχή του τέλους.

Γράφει η Ελένη Τσακίρη

Η σιωπή είναι χρυσός, δε λένε;

Πόσες λέξεις δε σπαταλήσαμε, μάταια όμως, για να φτάσουμε στο σημείο αυτό;

Πόσες ώρες περάσαμε σκεπτόμενοι το τι θα πούμε και θα πράξουμε, μη τυχόν και στενοχωρήσουμε ανθρώπους που ούτε καν ενδιαφέρθηκαν για το πώς αισθανόμασταν;

Για αυτό σου λέω, η σιωπή κρύβει δύναμη μέσα της.

Φωνάζει ότι το τέρμα είναι κάπου εκεί, δίπλα της.

Πως η προσπάθεια, η σκέψη και το ενδιαφέρον εξαντλούνται ανεπιστρεπτί.

Να ανησυχείς όταν δεν υπάρχουν πράγματα να λεχθούν.

Σημαίνει ότι η κατάσταση οριστικοποιείται σε ένα δεδομένο τέλος.

Σε ένα τέλος σιωπηλό ή με ένταση, ανάλογα με το χαρακτήρα και το τι έχει συσσωρευτεί ή θέλει να επιτρέψει να βγει στην επιφάνεια.

Οι σιωπές ίσως έχουν την πιο δυνατή φωνή, σε εκείνους που μέχρι πρότινος, δεν έδιναν τη σημασία που έπρεπε στα λόγια σου.

Εξηγεί τα πάντα, δίχως την παραμικρή λέξη και προσπάθεια.

Δίχως κούραση, ένταση και φωνές.

Δίχως εξηγήσεις και αναλύσεις.

Δίχως προσπάθεια και σκέψη.

Εκτός από χρυσός λοιπόν, η σιωπή είναι και η αρχή του τέλους.

Πρόσεχε πού μιλάς, πού σιωπάς και πού εισπράττεις σιωπή. Γιατί οι ισορροπίες και οι ερμηνείες είναι πολλές…