Γράφει η Αστέρω
Δεν έχει σημασία πόσο τον αγαπάς. Δε μετράει. Δε σώζει τίποτα.
Όταν κάποιος δε σου φέρεται καλά, η αγάπη σου είναι απλώς ένα άλλοθι για να μένεις. Να επιμένεις. Να εξαντλείσαι.
Πόσες φορές θα δικαιολογήσεις τη σκληρότητα; Πόσες φορές θα πεις «είχε τις δύσκολές του», «δεν είναι κακός, απλώς έχει θέματα», «τον αγαπάω, γι’ αυτό υπομένω»;
Μάθε κάτι. Ό,τι ανέχεσαι, το επιτρέπεις.
Κι όταν κάποιος καταλαβαίνει πως θα μείνεις ακόμα κι αν σε πληγώνει, δεν έχει κανένα κίνητρο να αλλάξει.
Δεν έχει σημασία πόσο έντονα νιώθεις. Η ένταση δεν είναι ποιότητα. Δεν είναι σεβασμός, δεν είναι φροντίδα, δεν είναι ασφάλεια.
Μπορεί να τον αγαπάς με κάθε σου κύτταρο, αλλά αν σε κάνει να αισθάνεσαι μικρή, αόρατη ή ανεπαρκής, τότε αυτός ο “έρωτας” είναι απλώς αυτοκαταστροφή με ρομαντικό περιτύλιγμα.
Δεν είσαι υποχρεωμένη να πονάς για να αποδείξεις πως αγαπάς.
Δεν είναι υγιές να νιώθεις άγχος κάθε φορά που χτυπάει το τηλέφωνο ή παγωνιά όταν μένετε σιωπηλοί. Αν πρέπει να σπάσεις τον εαυτό σου σε χίλια κομμάτια για να ταιριάξεις με κάποιον, τότε δεν είναι αγάπη. Είναι βία με ψευδώνυμο.
Ο τρόπος που σου φέρεται κάποιος είναι το μόνο που μετράει.
Σε ακούει όταν μιλάς; Σου κρατάει τα χέρια όταν δυσκολεύεσαι; Στέκεται δίπλα σου χωρίς να πρέπει κάθε φορά να τον ικετεύεις; Ή είναι εκεί μόνο όταν όλα είναι εύκολα και βολικά;
Ξεκόλλα από το παραμύθι του “αρκεί να αγαπάς”. Όχι, δεν αρκεί.
Αν η αγάπη σου δε συναντά σεβασμό, ανταπόκριση και πράξεις, τότε είναι μονομερής. Είναι θυσία χωρίς αποτέλεσμα. Είναι ανοησία.
Το πώς σου φέρεται κάποιος λέει περισσότερα από ό,τι νιώθει.
Αγάπη χωρίς συμπεριφορά είναι ήχος χωρίς ουσία.
Κι αν δίνεις τα πάντα σε κάποιον που απλώς σε εξαντλεί, τότε το πρόβλημα δεν είναι εκείνος. Είναι ότι δεν έχεις μάθει να απαιτείς κάτι καλύτερο.
Μην πετάς την αξία σου στα πόδια κανενός.
Η καρδιά σου δεν είναι αδέσποτο να τη μαζεύει όποιος περνάει.
Όποιος δεν μπορεί να σταθεί αντάξιος της αγάπης σου, δεν τη δικαιούται.
Τελεία.
