Χάλασε ο κόσμος μάτια μου, κι οι σχέσεις έχουν ημερομηνία λήξης..

Γράφει η Βασιλική Κοτλίτσα

Αλλάξανε οι σχέσεις στις μέρες μας λοιπόν. Από τη μία θέλω αλλά δε μπορώ, από την άλλη σ’ αγαπώ αλλά δε σε χρειάζομαι. Το «μου λείπεις» έχει γίνει καραμέλα και το «είμαι εδώ» χάνεται σε μια στιγμή. Το «για πάντα» μετατράπηκε σε «θα δούμε» και το «τώρα» σε «αύριο» που θα ρθει.Αλλοιώθηκαν. Μειώθηκαν και υποκύπτουν σε λάθους πειρασμούς.

Πνίγονται σε μια κουταλιά νερό και ξέχασαν να κολυμπούν. Κρύβουν τα συναισθήματά τους πίσω από οθόνες κινητών, νοιώθοντας άνετα να τα ξεστομίσουν. Πίσω από μεθυσμένα μηνύματα στις δύο το πρωί και λόγια ανούσια που είναι σαν να μην ειπώθηκαν ποτέ γιατί δε μπορούσαν να κρατήσουν το στόμα τους κλειστό.

Αλλάξανε οι εποχές εν τέλει και μαζί με αυτές και άνθρωποι δειλοί που προσπαθούν να πνίξουν τις λέξεις τους με τα μεγαλύτερα ψέματα που στην ουσία είναι τα πιο ειλικρινή τους αισθήματα, μέσα από γυάλινες οθόνες μιας ανακυκλώσιμης μηχανής. Δε χωράνε πια στο στόμα τους και γράφονται στο κινητό από φόβο μη διστάσουν τη τελευταία στιγμή. Δεν έχουνε τάχα μου χρόνο να σου τα πουν μπροστά σου και κλείνουν την αυλαία από χιλιόμετρα μακριά.

Χάλασε τελικά ο κόσμος μάτια μου. Όσο πάει και μικραίνει, συρρικνώνεται στη μάζα και αργοπεθαίνει μαζί με τους εγωισμούς και τις ανασφάλειες μη μπορώντας να πάει παρακάτω. Χάνεται στη καθημερινότητα που μετατρέπεται σε ρουτίνα και σβήνει από πάνω του κάθε ίχνος αλλαγής στη προσπάθεια του να αλλάξει τη ζωή του με λάθος οιωνούς.

Κανείς όμως, ποτέ δε μίλησε για την υπομονή, για τη θέληση της δύναμης, τη τόλμη και την ασφάλεια που νιώθεις όταν υπάρχει κάποιος πραγματικά δίπλα σου. Κανείς δε μίλησε για αυτές τις κινητήριες δυνάμεις της αντοχής.

Κανείς ποτέ δε θέλησε να προσπαθήσει για αυτές και στο βάθος του καιρού, καταντήσαμε όλοι εραστές με ημερομηνία λήξης σε ένα κόσμο που προσπαθούμε όλοι δήθεν να ξεφύγουμε και που δε κάνει την αρχή κανείς.