Τους αληθινούς φίλους, δεν τους αποχωρίζεσαι ποτέ!

Γράφει η Βασιλική Κοτλίτσα

Ήταν εκεί για κάθε δύσκολο και εύκολο που θα ερχόταν στο διάβα της. Ήταν εκεί μπροστά της ακόμα και αν ήταν χιλιόμετρα μακριά να μετράνε στιγμές που τις έδεναν περισσότερο ανάλογα με το καιρό!

Ήταν εκεί, όταν έκλαιγε βουβά! Όταν τα δάκρυα της στερεύαν και δεν είχε πια φωνή! Ήταν εκεί, όταν οι λέξεις τρύγαγαν τα αυτιά της και μάτωναν τη ραγισμένη της καρδιά ,σα να τη τρυπούσαν κατευθείαν στην αρτηρία του αίματος και δεν μπορούσε να βγει η ανάσα!

Ήταν εκεί όταν τα γέλιο της είχε εξαφανιστεί, και τη θέση του είχε πάρει ένα μονότονο και κάπως βαρετό ύφος που δεν είχε ανάγκη από τίποτα πια, παρά μόνο από σιωπή, σιωπή και λίγο νερό να βρέχει κάπου κάπου τα ξερά της χείλη από την απουσία!

Ήταν αυτή που θα της άπλωνε το χέρι κάθε φορά που θα βρισκόταν για ακόμη μια φορά στο γκρεμό. Εκείνη που θα άκουγε σιωπηλά κάθε πρόταση που θα έβγαινε από το στόμα της. Εκείνη που θα άφηνε στην άκρη για λίγο τα δικά της και θα είχε χρόνο να μείνει ακόμα και ένα λεπτό παραπάνω στο ακουστικό, μέχρι να ακούσει τον ήχο της πεσμένης γραμμής!

Εκείνη αναζητούσε λοιπόν κάθε φορά που το είχε ανάγκη! Εκείνη έψαχνε κάθε φορά που τα μάτια της είτε έλαμπαν είτε έσταζαν και φώναζαν αμέσως το όνομα της! Εκείνο το όνομα της καλύτερης της φίλης που σε μια εποχή δύσκολη στις ανθρώπινες σχέσεις, στις αποστάσεις, στην επικοινωνία και το μαζί, εκείνη της είχε αποδείξει ότι η λέξη φιλία δυναμώνει με το χρόνο και γίνεται βράχος για να ξαποστάσεις!

Ήταν αυτό που ήθελε να έχει πάντα! Μια φωνή της λογικής όταν όλα μέσα της ούρλιαζαν για το αντίθετο και έναν άνθρωπο πραγματικό να μοιράζονται τα πάντα!

Ήταν λοιπόν η φίλη της καρδιάς της, η όμορφη και γαλήνια ψυχή που θα ήταν μαζί μέχρι να τις χωρίσει ο χρόνος!