Το “σ’αγαπώ” σου, έκανε τις αυταπάτες μου, ελπίδες!

Γράφει ο Ηλίας Μαυρόπουλος

Ήμασταν σίγουροι και οι δυο πως δεν πρόκειται ποτέ σε αυτό το σύμπαν να συνυπάρξουμε. Το είχαμε πάρει απόφαση. Σου είχα πει εξαρχής πως δεν έχω αυταπάτες και πως ξέρω καλά πως είναι αδύνατον να είμαστε κάποια στιγμή μαζί.

Με τον καιρό όμως οι αυταπάτες έγιναν ελπίδες, και έγιναν ελπίδες γιατί όσο μιλούσαμε κατάλαβα καλά πως με αγαπούσες τόσο, όσο αγαπούσα εγώ εσένα. Θυμάμαι καλά την πρώτη φορά που σου είπα “σ’αγαπω”!  Σε είχε σοκάρει και μου είπες, “μα που βρίσκεις την δύναμη να λες μια τόσο σημαντική κουβέντα.”

Ετσι ένιωθα όμως! Άλλωστε είχαμε πει πως θα λέμε αυτά που νιώθουμε μεταξύ μας.
Ο καιρός περνούσε και εμείς ήμασταν κάθε μέρα μαζί. Βόλτες στην παραλία, σε καφέ, σε ταβέρνες, παντού.
Με τον καιρό λοιπόν κάποια στιγμή μου είπες και εσυ πως με αγαπάς.

Να σου πω την αλήθεια στην αρχή νόμιζα πως σου ξέφυγε ή μπορεί και να το ειπες χαριτολογοντας, δεν έδωσα μεγάλη σημασία!
Η λέξη όμως που ξεστόμισες γυρνουσε καθημερινά στο μυαλό μου και δεν μπορούσα να την ξέχασω.
Έπλαθα σενάρια επιστημονικής φαντασίας! Ξέρεις εσυ!

Και περνούσε ο καιρός.
Βέβαια δεν μπορούσαμε να αποφύγουμε και τους καβγάδες όπως πιστεύω ειναι φυσιολογικό ανάμεσα σε δυο ανθρώπους που ειναι κάθε μέρα μαζί.
Αλλά θα μου πεις και τι ειναι φυσιολογικό μεταξύ μας;

Αργότερα λοιπόν μου είπες σε κάποια κουβέντα που είχαμε και πάλι, πως με αγαπάς!
Ήταν η δεύτερη φορά που μου το έλεγες.
Αυτήν την φορά δεν μπορούσα να το παραλείψω.
Μου είπες με αγαπάς πολύ.

Ήταν ακριβώς η στιγμή που οι αυταπάτες μου έγιναν ελπίδες.
Φοβήθηκα να σου το πω.
Φοβήθηκα τόσο πολύ γιατί είχα μπερδευτεί ειναι η αλήθεια.
Στον τελευταίο μας καβγά όμως δεν άντεξα!

Βλεπεις είχα καταλάβει πως θα σε έχανα τελείως από την ζωή μου κι έπρεπε να σου πω γιατί, ίσως αντιδρώ με αυτόν τον τρόπο, που το βλέπω, σε πληγώνει.
Αυτός λοιπόν ειναι ο λόγος καλή μου που αντιδρώ ετσι!

Επειδή οι αυταπάτες μου έγιναν ελπίδες!
Και έγιναν ελπίδες επειδή βρήκες και εσυ την δύναμη να μου πεις “σ’αγαπω”!