Γράφει η Ελένη Κασσιμάτη
Λίγο ακόμα μαζί ήθελα μωρέ… όχι πολλά, όχι θαύματα, ούτε επανάσταση. Μόνο λίγο. Μια ανάσα παραπάνω, ένα πρωινό ακόμη να βρω το χέρι σου δίπλα μου, ένα βράδυ να με ψάξεις χωρίς να χρειαστεί να μιλήσω. Μου έλειψε αυτό το λίγο. Το απλό. Το καθημερινό που κάνει δύο ανθρώπους να νιώθουν πως κάπως, κάπου, χωρούν ο ένας στη ζωή του άλλου.
Δεν ζήτησα ποτέ τα πάντα. Μην με φοβάσαι γι’ αυτό. Δεν ήμουν από εκείνους που θέλουν να γεμίσουν το κενό τους με όρκους και θεατρινισμούς. Εγώ ζητούσα μόνο το μαζί. Το καθαρό, το ανθρώπινο, το ήσυχο. Να σε ξέρω. Να με ξέρεις. Να μη χρειαστεί να αποδείξουμε τίποτα. Και να μην κρυφτούμε πίσω από δικαιολογίες.
Μα εσύ ήσουν πάντα ένα βήμα πιο πίσω ή ένα βήμα πιο μπροστά, ποτέ στο ίδιο σημείο με μένα. Πότε σε πρόλαβα, πότε σε έχασα, πότε νόμιζα ότι σε κρατάω κι έφευγες χωρίς να το καταλάβω. Κι η αλήθεια είναι πως κουράστηκα να κυνηγάω το ύστερα όταν το τώρα μας έλιωνε στα χέρια.
Κι όμως, θα στο πω. Λίγο ακόμα μαζί ήθελα μωρέ. Μόνο λίγο. Για να προλάβω να σου δείξω όσα ένιωθα. Για να σου αποδείξω πως ο άνθρωπος που θέλει, φαίνεται. Δεν κρύβεται. Δεν εξαφανίζεται. Δεν φοβάται το βάρος του “μαζί”. Το σηκώνει. Το κουβαλάει. Το τιμά.
Αλλά δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Άλλοι φοβούνται το λίγο και άλλοι το πολύ. Εσύ φοβήθηκες και τα δύο. Και κάπου εκεί, χάσαμε τη μέση. Χάσαμε το σημείο που συναντιούνται οι άνθρωποι όταν θέλουν να μείνουν.
Λίγο ακόμα μαζί ήθελα μωρέ… αλλά ξέρεις τι κατάλαβα; Πως ό,τι δεν το παλεύουν δύο, δεν το σώζει κανείς. Και κάπου εδώ, αφήνω το λίγο να γίνει ανάμνηση. Γιατί το μαζί δεν ζητιανεύεται. Το μαζί επιλέγεται.
