Στο όνομα του τέλειου και του ιδανικού, χαραμίζεις μια ζωή.

Γράφει η Βίκυ Πλευρίτη

Δε θα το παίξω σήμερα ούτε η γιαγιά σου, ούτε από αυτούς τους παλαιικούς που πάντα πετούσαν μια παροιμία «όπως λέει και ο σοφός λαός»
Ό,τι γράψω και ό,τι πω το κάνω πρώτα για μένα.

Έχουμε μάθει να ερωτευόμαστε το ωραίο και να προσδοκάμε το ειδυλλιακό, το παραμύθι και, ναι σκληρή μεν κουβέντα, το άπιαστο!

Ζητάμε τα πολλά και τα θέλουμε όλα γιατί μας αξίζουν, φανταζόμαστε πως το άλλο μας μισό θα έρθει και θα κουμπώσει μαγικά, σχεδόν αστραπιαία, στο δικό μας μισό και μαζί θα φτιάξουν ένα ωραίο ολόκληρο.

Και έρχεται η στιγμή που εμφανίζεται ο γητευτής των ονείρων μας και των φαντασιώσεων μας, είτε άντρας, είτε γυναίκα και ξεκινά το καρδιοχτύπι, γίνεται υστέρα ερωτάς, γίνεται πάθος και κάποιες δύστυχες φορές καταλήγει εμμονή, εξάρτηση.

Είναι τόσο μεγάλη η ένταση του που σε ξεπερνάει και το μυαλό σου παραδίνεται αμαχητί στο τρέμουλο, την αγωνία και το άγχος. Και το καρδιοχτύπι του έρωτα μεταμορφώνεται σε καρδιοχτύπι φόβων. Φόβων και ανασφαλειών.

Σου ρουφάει ενέργεια και σκέψη, σου ρουφάει όλο σου το είναι.

Στη δουλειά σου δεν είσαι συγκεντρωμένος, στην οικογένεια σου και στις διαπροσωπικές σου σχέσεις οι αποδόσεις σου πέφτουν κάτω του μέτριου και όλα αυτά για “τα μάτια του” που σου υπαγόρευσαν μια άλλου είδους λογική.

Και όλο αυτό αργότερα έρχεται και σε καταπίνει σα βάλτος που αντί να σου δίνει ένα χέρι σωτηρίας να σε τραβήξει προς τα πάνω, σε τραβάει όλο και πιο βαθιά μέσα του. Εκεί έχουν αρχίσει οι προσδοκίες σου να πέφτουν η μια μετά την άλλη και να γκρεμοτσακίζονται.

Μην ανησυχείς, παρηγόρα τον εαυτό σου, σε παρηγορώ και εγώ τώρα , δεν είσαι ούτε ο μόνος και ούτε φταις εσύ.

Φταίει ο τρόπος που μεγάλωσες, φταίνε τα μοτίβα που μέχρι τώρα επαναλάμβανες, φταίνε εκείνα τα παραμύθια που σου λέγε η γιαγιά σου που όλα γίνονταν τόσο γρήγορα και κανείς ποτέ δε μας είπε πως εκείνο το «έζησαν αυτοί καλά» πως ήταν τελικά και πως το εννοούσαν.

Δε φταις εσύ που είχες μάθει να διεκδικείς και να αγωνίζεσαι για το αυτονόητο, δε φταις εσύ που τα όρια σου ήταν πολύ ανεκτικά απέναντι στους άλλους και αυστηρά και σφικτά μόνο για τον εαυτό σου.

Όμως τώρα είσαι «Εσύ», μετά από ένα δυο τρία, πέντε σκαμπίλια. Τώρα είσαι εσύ ο μόνος υπαίτιος. Από δω και πέρα ναι, εσύ θα φταις!

Εσύ θα φταις αν δε σπάσεις το μοτίβο που μέχρι τώρα είχες συνηθίσει.
Κάτσε και σκέψου και θα δεις πως είχες και συ τις ευκαιρίες σου και τις κλότσησες ερήμην σφοδρών και παθιασμένων αισθημάτων.

Στο όνομα του έρωτα που έως τώρα έτσι ερμήνευες, του σαρωτικού, του αναπάντεχου του κεραυνοβόλου. Αυτού του έρωτα που στην πορεία σε πρόδωσε και σε πόνεσε.