Στην αγκαλιά του ανθρώπου σου, είναι το σπίτι και η ασφάλειά σου..
Γράφει η Άντζελα Καμπέρου
Τέσσερις τοίχοι, τέσσερις αποπνικτικοί τοίχοι. Κλείνουν γύρω μου, όλο και πιο πολύ πλησιάζουν με μόνο τους στόχο να με πλακώσουν, να με κάνουν ένα με το πάτωμα. Ασφυκτιώ, νιώθω πως σε λίγο δεν θα έχω ανάσα.
Πιάνω μετά βίας τα κλειδιά του αμαξιού και το κινητό μου, θέλω μόνο να φύγω, να εξαφανιστώ. Οι τοίχοι συνεχίζουν να κλείνουν απειλητικά γύρω μου και εγώ ίσα που προλαβαίνω να ανοίξω την πόρτα και να ξεχυθώ με μανία στον δρόμο. Μπαίνω στο αμάξι και συνειδητοποιώ πως είμαι μόνη μου στον δρόμο.
Γυρνάω το κλειδί στη μίζα και ξεκινάω. Για πού; Δεν ξέρω. Το πόδι κολλημένο στο γκάζι και η μηχανή να μουγκρίζει, ο αέρας σφύριζε από το μισάνοιχτο παράθυρο και σταγόνες βροχής έπεφταν με βία πάνω στο τζάμι. Οι υαλοκαθαριστήρες μου είχαν πάρει φωτιά και μαζί τους έκαιγαν και τα μαγουλά μου. Ο συριγμός του παραθύρου μου τσάκισε τα νεύρα και έτσι το άνοιξα ολόκληρο, να σβήσω και λίγο την φωτιά που φουντώνει μέσα μου. Τρέμω, από το κρύο, από την ένταση, από τον πόθο; Ούτε εγώ ξέρω.
Εθνική, ο δείκτης στο κοντέρ ανεβαίνει επικίνδυνα, αλλά χαλάλι. Βιάζομαι να φτάσω, βιάζομαι να γαληνέψω, βιάζομαι να κλείσω σφιχτά τα μάτια μου και να είμαι εκεί. Δεν έχω τίποτα μαζί μου, μόνο το κινητό μου και το αμάξι. Δεν θέλω κάτι άλλο αυτή τη στιγμή, μόνο αυτά. Μόνο αυτά μπορούν να με πάνε εκεί που λαχταράει η ψυχή μου. Ένα κινητό να τον πάρω τηλέφωνο την στιγμή που θα φτάσω και το αμάξι για να με πάει.
Το ράδιο παίζει δυνατά αλλά για κάποιο λόγο δεν μπορώ να ξεχωρίσω τι τραγούδι ακούγεται από τα ηχεία. Το μυαλό μου είναι επικεντρωμένο στον ήχο της βροχής και του αέρα. Μανιασμένη νύχτα απόψε. Καιρικά και συναισθηματικά. Έχω πρίμα τον αέρα, λες και προσπαθεί να με βοηθήσει να φτάσω πιο γρήγορα. Η βροχή καταλαγιάζει και ανοίγω όλα τα παράθυρα. Μα πόσο ωραία μυρωδιά. Φτάνω σιγά σιγά. Αρχίζει και ηρεμεί η φλόγα μέσα μου. Αρχίζουν και μαλακώνουν τα ζυγωματικά μου που τόση ώρα ήταν στην τσίτα.
Επικεντρώνομαι τώρα στη μουσική. Μία ήπια ξένη μπαλάντα ηχεί αρμονικά, παλιό τραγούδι, γνώριμο. Μιλάει για μια αγάπη χαμένη, μία αγάπη που τελείωσε. Χαμογελάω. Δεν μιλάει για την δική μας. Η δική μας μόλις ξεκίνησε. Η δική μας ιστορία τώρα γράφεται.
Πιάνω το κινητό μου και γράφω τον αριθμό του. Καλεί και κάθε χτύπος στο κινητό είναι και ένας χαμένος χτύπος της καρδιάς μου, μέχρι να το σηκώσει. Ακούω τη φωνή του, γλυκιά και ήρεμη, μου καθησυχάζει το μέσα μου. Όλα είναι καλά. Η καρδιά μου ανακτά τους παλμούς της. Του λέω να κατέβει. Τον βλέπω και πέφτω στην αγκαλιά του. Αυτό είναι το σπίτι μου. Τα δυο του χέρια. Αυτός ο άνθρωπος είναι το σπίτι μου, ούτε πόρτες, ούτε παράθυρα, ούτε τοίχοι να με πνίγουν. Ένα ζευγάρι χέρια και δυο καφέ μάτια!