Σε εκείνη που είναι χαμένη στον αδυσώπητο λαβύρινθο της μνήμης..

Γράφει ο Τάσος Ζαννής

Κοίταξες ποτέ μέσα στα μάτια της;
Πρόσεξες τους μαύρους κύκλους όταν δεν είχε σε ποιον να προσφέρει την αγάπη της;

Ζόρικα τα ξενύχτια της.
Γεμάτα ανασφάλειες, φόβους, σκέψεις, αποτσίγαρα, άδεια μπουκάλια, και ψιθύρους από όνειρα που δεν ειπώθηκαν ποτέ.

Μια κραυγή που δεν ακούστηκε, μα χάθηκε στο σκοτάδι, σαν αστέρι που έπεσε, δίχως να ακούσει μια ευχή.

Τριγυρνούσε τα βράδια σε μέρη στοιχειωμένα από αναμνήσεις.

Πνιγμένη στον βυθό της.
Χαμένη στον αδυσώπητο λαβύρινθο της μνήμης ψάχνοντας τον μίτο της δικής της αλήθειας για να βρει την έξοδο.

Νομίζει πως τον βρίσκει, αλλά δεν ξέρει πως «στην άλλη άκρη του λαβύρινθου βρισκόταν ο άλλος λαβύρινθος, αυτός του χρόνου», όπως γράφει ο Μπόρχες.

«Τα όνειρα είναι οι χαμένες αναμνήσεις και στις αναμνήσεις το ψέμα και η αλήθεια μπλέκονται», της ψιθυρίζει μια φωνή μέσα της.

Περιπλανιέται στα ίδια μονοπάτια. Μέσα σε θολή ατμόσφαιρα και με διάρκεια όσο μια νύχτα που σχεδόν ξημερώνει, ένα ρολόι συμβολίζει την αιωνιότητα, καθώς μένει πάντα εκεί να μετράει, με αυστηρή γραμμικότητα κι υπευθυνότητα τον χρόνο που περνά, ενώ ένα πυροτέχνημα αντιπροσωπεύει μέσα από τη λάμψη του, το εφήμερο της ζωής.

[ ιστορίες που ίσως έχουν συμβεί ]