Σ’ένα άψυχο χαρτί, σου μιλώ για μένα..

Γράφει η Χρυστάλλα Σωτηρίου 

Θα γράψω εδώ. Εδώ στο χαρτί όπου όλα είναι ανώδυνα. Εδώ στο χαρτί που ευτυχώς δεν έχει στόμα για να μου πει την αλήθεια γι’ αυτό που ένιωσα για σένα. Που δε θα καταλάβει πως γράφω ψέματα, που δε θα μου ζητήσει εξηγήσεις.

Σε αυτό το άψυχο χαρτί, να ξέρεις, γράφω συχνά. Κι είναι το μόνο που ξέρει τι ένιωσα. Εγώ κι αυτό. Αυτό κι εγώ. Μοιραζόμαστε όσα δεν τόλμησα ποτέ να παραδεχτώ σε σένα, όσα δεν τόλμησα να παραδεχτώ σε μένα. Μοιραζόμαστε τις στιγμές που πέρασα και τις στιγμές που έχασα μαζί σου.

Όσο ανόητο κι αν σου φαίνεται αυτό το χαρτί είναι η γέφυρά μου. Η γέφυρα στην οποία ανεβαίνω τα βράδια – κι όχι μόνο- για να σε συναντήσω. Από αυτή τη γέφυρα χαζεύω τη θέα που θα απλωνόταν γύρω μας αν ήσουν κι εσύ εκεί.

Και είναι όμορφη η θέα από τη γέφυρα. Τόσο όμορφη που με κάνει πάντα να χαμογελώ και να θέλω να βουτήξω και να χαθώ μέσα στην εικόνα της. Όμως, κάτι με σταματά. Ίσως το ότι μοιάζει με όνειρο ή παραμύθι κι εγώ έμαθα να μην πιστεύω σε αυτά. Ίσως πάλι να ‘ναι που δε μπορώ να δω πού οδηγεί, με ποιο νέο κόσμο με ενώνει…

Και έτσι έχω μάθει να λειτουργώ.
Αν δεν βλέπω την απέναντι πλευρά, τότε δεν υπάρχει! Αν δεν βλέπω πού καταλήγει, τότε δεν προχωρώ. Και ξέρεις γιατί; Γιατί φοβάμαι! Φοβάμαι τους ανθρώπους. Φοβάμαι εσένα. Κι έτσι διαλέγω να δραπετεύω στη γέφυρα και να σε συναντώ εκεί.

Θα τα λέμε, λοιπόν, πού και πού. Θα τα λέμε εδώ στο άψυχο χαρτί που μόνο άψυχο δεν είναι… Στο χαρτί που κουβαλάει πάνω του μια κι άλλη μια κι άλλη μια ιστορία που δεν γράφτηκε ποτέ!