Γράφει ο Δημήτρης Καραμάνος
Δεν σε ερωτεύτηκα και τελείωσε.
Δεν ήταν ένα “κλικ” και μετά ησυχία.
Ήταν κάτι πιο βαθύ. Κάτι που ανασαίνει μαζί μου, αλλάζει, εξελίσσεται.
Σε ερωτεύομαι ξανά και ξανά…
Όχι γιατί ξεχνάω ποια είσαι. Αλλά γιατί κάθε μέρα ανακαλύπτω κάτι καινούργιο σ’ εσένα.
Μπορεί να είναι ο τρόπος που σιωπάς όταν σκέφτεσαι.
Το χαμόγελό σου, όταν νομίζεις ότι δεν σε κοιτάω.
Η δύναμη σου όταν όλα πάνε στραβά και παρ’ όλα αυτά στέκεσαι.
Σε ερωτεύομαι στις πιο απλές σου στιγμές.
Όταν μιλάς με πάθος για αυτά που αγαπάς.
Όταν μου δείχνεις τον κόσμο μέσα από τα δικά σου μάτια.
Όταν, ακόμα και θυμωμένη, είσαι αληθινή.
Δεν είναι πάντα εύκολο.
Κάποιες μέρες είμαστε πιο μακριά, άλλες πιο κοντά.
Αλλά πάντα σε βλέπω.
Και κάθε φορά που σε βλέπω αληθινά,
σε ερωτεύομαι ξανά.
Σε ερωτεύομαι και όταν μου λείπεις.
Όταν σε σκέφτομαι σ’ εκείνες τις σιωπές που δεν εξηγούνται.
Και σε ερωτεύομαι πιο πολύ όταν δεν χρειάζεται να πεις τίποτα — γιατί το νιώθω.
Δεν θέλω έναν έρωτα που μένει ίδιος.
Θέλω έναν έρωτα που ζει. Που κινείται.
Και μαζί σου… κάθε μέρα είναι μια καινούργια αρχή.
Και κάθε αρχή… είσαι πάλι εσύ.
