Προσπάθησα πολύ να μην έχω προσδοκίες από τους ανθρώπους.

Γράφει η Ιωάννα Ιακωβίδου

Όσες στιγμές σιωπούσα δεν ήταν επειδή δεν είχα κάτι να πω αλλά επειδή δεν είχα κάτι να ζητήσω, προσπάθησα πολύ να μην έχω προσδοκίες από τους ανθρώπους.
Προσπάθησα να μην πω όλα εκείνα που είχα μέσα μου και σε πνίξω με τα συναισθήματα μου.

Κι αυτό που ένιωσα μεγάλη προδοσία, είναι εκείνες οι υποσχέσεις που δόθηκαν τις νύχτες κάτω από τα σκεπάσματα.
Νύχτες γεμάτες αγάπη κι έρωτα και μου δημιούργησαν προσδοκίες.
Νύχτες που κρατούσα όλον τον κόσμο στη χούφτα μου, περνούσε η ζέστη σε όλο μου το σώμα και μου γέμιζε την ψυχή.

Μα και τις μέρες κάτω από τον ήλιο κοιτάζοντας τη θάλασσα ή ένα πανέμορφο δάσος, περπατημένο μαζί σου.
Τις μέρες που τα πρωινά είχαν το άρωμα σου, τη γεύση σου και φωνή σου να μου υπόσχεται πως θα είσαι εκεί κάθε μέρα.
Όλα εκείνα που δεν είπα για να μην σε εγκλωβίσω σε μια θάλασσα αγάπης ώστε να μπορείς να βγεις στη στεριά όταν το θελήσεις, ξεχύθηκαν και έπνιξαν κι εμένα μαζί όταν πήρες πίσω όλες σου τις υποσχέσεις.

Υποσχέσεις που δεν ζήτησα ποτέ, υποσχέσεις που φώναζες για να τις νιώσω πιο αληθινές όπως έλεγες.
Υποσχέσεις που έδωσες από αγάπη όπως έλεγες.

Με μάλωνες όταν εσύ υποσχόσουνα κι εγώ σιωπούσα, τώρα εσύ σιωπάς κι εγώ μαλώνω με τον εαυτό μου που σε πίστεψα.