Πού και πού, έτσι αμυδρά, κάτι σε θυμίζει ακόμα!

Γράφει η Κορίνα Παπαδοπούλου

Σε μια καλοστημένη και καλοστρωμένη κανονικότητα έχω στριμώξει την ζωή μου.

Οι στιγμές μου ασφυκτικά γεμάτες. Δεν αφήνω λεπτό που να μην έχω βάλει με μεγάλη μαεστρία περισσότερα από όσα κανονικά του χωρούν. Κι όλα αυτά για να πάψει το μυαλό μου να ταξιδεύει σε εσένα. Να μην προλαβαίνει να κάνει το ταξίδι αυτό.

Με αυτόν τον ανορθόδοξο τρόπο έχω βρει την λύση στον πόνο μου. Δεν είναι λοιπόν πως δεν θέλω μα δεν προλαβαίνω να σε σκεφτώ. Παιδικό ίσως και ανώριμο μα είναι ο δικός μου τρόπος. Ο τρόπος μου να σε κρατώ μακριά.

Ο τρόπος μου να μην πονώ τόσο πια. Ποτέ δεν μου άρεσε να αντιμετωπίζω τον πόνο κατάματα, πάντοτε έφευγα. Έφευγα μακριά. Επινοώντας λοιπόν αυτόν τον τρόπο κάπως μαλάκωσε. Κάπως άρχισα να επουλώνω αυτό που εσύ πλήγωσες. Κάπως άρχισα να βρίσκω εμένα σαν οντότητα κι όχι εμένα μέσα από εσένα. Κάπως.

Σε έχω βάλει σε παύση, σε μια άνω τελεία έχει μείνει ο έρωτας αυτός μάτια μου. Με την λογική πλέον για μπροστάρη, καθοδηγητή πλέον ξέρω, κατανοώ. Ήμασταν δυο άνθρωποι που συναντηθήκαμε την λάθος στιγμή.

Που όπως έχεις πει κι εσύ ήμασταν δυο άνθρωποι που αράδιαζαν λόγια σε έναν διαδικτυακό διάλογο ενώ ίσως θα έπρεπε να έκαναν μια συζήτηση face to face, ουσιαστική, κοιτάζοντας ο ένας τον άλλον στα μάτια. Μα δεν το κάναμε, δεν τολμήσαμε.

Έτσι λοιπόν βυθισμένοι και οι δυο σε έναν ωκεανό εγωισμού. Σε μια δίνη φόβου, ανασφάλειας και δυσκολιών κάπου εκεί χαθήκαμε. Κάπου εκεί μας χάσαμε. Ίσως να μην ήταν γραφτό. Ίσως πάλι να ήμασταν εμείς άξιοι ενός τέτοιου έρωτα.

Ποιος ξέρει τελικά; Είναι κάτι που δεν θα μάθουμε ποτέ.

Έτσι λοιπόν σε μια παραγεμισμένη καθημερινότητα, σε μια ανακουφιστική εργασιομανία, σε μια ζωή πεζή, βυθισμένη στην ανυπαρξία, κάπου εκεί λοιπόν αμυδρά κάτι σε θυμίζει.

Ή τουλάχιστον κάπως έτσι προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου πως συμβαίνει, τις ώρες που πιάνω το στυλό στο χέρι και με έναν μαγικό τρόπο όλες μου οι λέξεις περιγράφουν εσένα ακόμη μάτια μου.