Γράφει ο Αλέξανδρος Χωριανούδης
Άν ποτέ ξανά ερωτευθείς… να ερωτευθείς κάποιον που θα σε κάνει να νιώσεις ότι είσαι εσύ το θαύμα της ζωής του. Όχι το συμπλήρωμά της.
Άν ποτέ ξαναστείλεις την καρδιά σου στον δρόμο, κάν’ το με μια προϋπόθεση. Να μη σταθείς σε άνθρωπο που ψάχνει κάποιον να του γεμίσει τα κενά. Να μη δοθείς σε εκείνον που ζητάει από σένα να κουβαλήσεις όσα δεν άντεξε ο ίδιος. Μην ξαναμπείς σε ρόλο συμπληρώματος. Έλιωσες αρκετά γι’ αυτό το έργο.
Αν κάποτε ξανά ερωτευθείς, να το κάνεις με έναν άνθρωπο που θα σε δει όπως είσαι. Όχι σαν μια ωραία ιστορία να διηγηθεί, ούτε σαν προσωρινό καταφύγιο. Να σε δει σαν το θαύμα που δεν περίμενε και όμως του συνέβη. Να νιώσει πως δεν ήρθες για να γεμίσεις κάποιο κενό, αλλά για να ανοίξεις χώρο. Να του θυμίσεις πως η αγάπη δεν είναι ανάγκη. Είναι επιλογή.
Να ερωτευθείς εκείνον που θα μάθει τις λεπτομέρειές σου και θα τις αγαπήσει. Τον τρόπο που γελάς, τον τρόπο που σωπαίνεις, τα πρωινά σου νεύρα, τις νυχτερινές σου ανησυχίες. Εκείνον που θα σε κοιτάζει και θα σκέφτεται «να, έτσι μοιάζει το δικό μου σπίτι». Εκείνον που θα σε κάνει να νιώθεις ότι χωράς. Ότι δεν χρειάζεται να μικρύνεις, να σιωπήσεις, να προσαρμοστείς.
Να ερωτευθείς κάποιον που θα μπαίνει στη ζωή σου με καθαρά χέρια και σταθερή καρδιά. Που θα απλώνει το χέρι του όχι για να στηριχτεί, αλλά για να στα στηρίξει. Που θα θυμάται πως είσαι άνθρωπος, όχι σωσίβιο. Που θα μπορεί να πει «σ’ αγαπώ» και να το εννοεί. Που θα μένει. Που θα χτίζει. Που θα σε βλέπει.
Και κυρίως, να ερωτευθείς κάποιον που δεν θα σε κάνει ποτέ να αμφισβητήσεις την αξία σου. Γιατί όταν το θαύμα είσαι εσύ, δεν χωράς σε ρόλους δεύτερους.
Αν ποτέ ξανά ερωτευθείς… να επιλέξεις εκείνον που θα σε κάνει να θυμηθείς ποια είσαι. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο θαύμα από αυτό.
