Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος
Κακό πράγμα να είσαι ο σίγουρος. Ο προβλέψιμος. Ο “πάντα εκεί”. Αυτός που θα απαντήσει, που θα ακούσει, που θα καταλάβει, που θα συγχωρέσει. Ο άνθρωπος που δε ζητάει ποτέ τίποτα, και τους τα δίνει όλα.
Κακό πράγμα, σου λέω, γιατί σε μαθαίνουν σαν κάτι δεδομένο. Και τελικά τίποτα πιο φτηνό από το δεδομένο! Σε ξεχνάνε, σε παραμελούνε, σε πονάνε χωρίς τύψεις, γιατί είσαι ο “καλός”. Ο “δυνατός”. Ο “υπομονετικός”. Και όσο πιο πολύ κρατάς τους άλλους στους ώμους σου, τόσο πιο λίγο κρατιέσαι εσύ.
Όλοι σε θέλουν δεδομένε μου, αλλά όχι για να σ’ αγαπήσουν. Σε θέλουν για να ξεσπάσουν πάνω σου όλα αυτά που δεν τους άφησαν οι άλλοι να κάνουνε. Για να ρίξουν πάνω σου τα νεύρα τους, τους φόβους τους, τις αποτυχίες τους, τα απωθημένα τους. Για να πατήσεις εσύ στα σπασμένα γυαλιά, μπας και νιώσουν οι ίδιοι λιγάκι ολόκληροι.
Κακό πράγμα, μαλακά μου, να είσαι ο έντιμος. Ο ειλικρινής. Ο συναισθηματικός. Σε περνάνε όλοι τους για αδύναμο. Ή ακόμα χειρότερα, σε φοβούνται, τους τρομάζεις, τους αγριεύεις. Γιατί δεν ξέρουν πώς να σταθούν μπροστά σε κάποιον που όντως έχει ψυχή.
Δεν είσαι της μόδας. Δεν είσαι του εύκολου. Είσαι του βαθιού. Κι οι άνθρωποι, όταν δουν βάθος, σαστίζουν. Τους μάθανε στα ρηχά, και στα ρηχά δεν κινδυνεύεις να πνιγείς, ούτε και να νιώσεις.
Κι έτσι μένεις ο καλός, ο έντιμος, ο προβλέψιμος. Αυτός που, όταν θυμούνται ότι υπάρχει, είναι πια αργά. Αυτός που, όταν σηκωθεί και φύγει, τους γκρεμίζεται ολόκληρος ο κόσμος, μα δεν το λένε ποτέ δυνατά. Γιατί την αξία του δεδομένου την μαθαίνεις πάντα στο τέλος, όταν φύγει, όταν τον χάσεις, όταν σου λείψει.
Να τους φοβάστε τους δεδομένους παιδιά, γιατί όταν φύγουν δεν γυρνάνε ποτέ. Και πάντα παίρνουν μαζί τους όλα όσα δεν εκτιμήσατε όταν έπρεπε.
