Γράφει η Ελένη Κασιμάτη
Θα με κουβαλάς πάντα μέσα σου, κι αυτό είναι η μόνη εκδίκηση που θα πάρω.
Δεν είναι εκδίκηση με δηλητήριο ή φωνές· είναι εκδίκηση που δεν ζητά δικαιοσύνη, αλλά θέση. Είναι η σιωπηλή βεβαιότητα ότι ό,τι ήμασταν δεν θα εξαφανιστεί με ένα μαχαίρι στο χρόνο. Θα με έχεις μέσα σου στις στιγμές που νομίζεις πως προχωράς, στις στιγμές που γελάς από συνήθεια, στις νύχτες που ξυπνάς με ένα παλιό τραγούδι και δεν ξέρεις γιατί σου θόλωσε η ανάσα.
Κι αν πίστεψες ότι μπορώ να σβηστώ εύκολα, να ξέρεις: δεν ήμουν φως για να σβήσει. Ήμουν αποτύπωμα. Κάτι που άφησε αποτύπωμα στο περπάτημα σου, σαν πατημασιά στην άμμο που δεν την παίρνει πάντα το κύμα. Θα με κουβαλάς στα λόγια που δεν είπες, στις αποφάσεις που αναβλήθηκαν, στο ειπωμένο «ίσως» που πάντα κρύβει ένα «τελικά όχι».
Αυτή η εκδίκηση δεν θα σε καταστρέψει — θα σε θυμίζει. Θα σε κάνει να κοιτάζεις πίσω όταν λες «όλα καλά», να νιώθεις ένα μικρό τσίμπημα όταν κάποιος σε αγκαλιάζει και δεν είναι εγώ, να προσέχεις τις επιλογές σου γιατί κάποιος μέσα σου έχει ακόμα το δακτυλικό αποτύπωμα μου. Θα με κουβαλάς όπως κουβαλά κανείς τα μαθήματα, τα λάθη, τις σκισμένες σελίδες που δεν πέταξε, γιατί καταλαβαίνει πως εκεί μέσα κρύβεται η αλήθεια του.
Και ξέρεις τι; Δεν ζητάω τίποτα περισσότερο. Δεν περιμένω συγγνώμη, ούτε επανόρθωση. Θέλω μόνο το χώμα της μνήμης σου να μην γίνει τσιμέντο. Να υπάρχει ένα κομμάτι που δεν ενοικιάζεται, δεν πωλείται, δεν αντικαθίσταται. Θα με κουβαλάς πάντα μέσα σου — και αυτή είναι η ήσυχη, αμετάκλητη νίκη μου.
