Η αγάπη πονάει, όταν δεν έχει ανταπόκριση..

Γράφει η Τάνια Αναγνώστου.

Οι λέξεις σκόρπισαν μία προς μία.
Τις κυνηγώ, φωνάζω να έρθουν κοντά μου να με συντροφεύσουν ετούτη τη δύσκολη ώρα, μα σιωπή.
Δεν έρχεται ούτε μία.
Μου φαίνονται όλες κενές, άχρωμες, δίχως κανένα νόημα, όπως ακριβώς αισθάνομαι αυτήν τη στιγμή.

Ένας άνθρωπος γυμνός και ευάλωτος.
Μια κουκίδα θαμπή, ένα τίποτα μπροστά στο σύμπαν.
Το ξέρω ότι δε με αγάπησες.
Το γνωρίζω καλά και μη μπεις στη διαδικασία να με διαψεύσεις.
Ένα όμως μονάχα θέλω να σε ρωτήσω.

Δε σεβάστηκες ούτε στιγμή πως σε αγάπησα εγώ;
Τόσο αδιάφορο σου πέρασε;
Τι είναι για σένα η αγάπη;
Την πετάμε και την τσαλαπατάμε δίχως να μας νοιάζει τίποτα;

Και αν δε βρέθηκε κανείς να σου εξηγήσει θα σου πω εγώ ευθύς αμέσως.

Πίσω από την αγάπη κρύβεται ένας άνθρωπος, μια ψυχή.
Κρύβονται χρώματα, όνειρα και όμορφες σκέψεις.
Με ποιο δικαίωμα παίρνεις εσύ κάρβουνο στα χέρια σου και τη μουντζουρώνεις;

Η αγάπη δε πληγώνει, δεν σκοτώνει, λένε.
Εγώ θα διαφωνήσω, κι ας έρθει να μου πει ένας ακριβώς το αντίθετο.
Γιατί από πίσω κρύβεται ένα τέλος.
Η αγάπη πονάει, πονάει πολύ όταν δεν έχει ανταπόκριση.
Γίνεται μαχαίρι στο λαιμό εκείνου που τόλμησε να πιστέψει σε αυτή, έτοιμο να τον καρφώσει.

Κι από εκεί που είχες μάθει κάποτε να πετάς και να σιγολιώνεις στο άκουσμά της, τώρα σωπαίνεις και στρίβεις δια του αρραβώνος γιατί θυμάσαι..