Εσύ όμως, δεν κατέβηκες ποτέ.

Γράφει η Κατερίνα Μίσσια

Ξενύχτησα στην πόρτα σου και σιγοτραγουδώ εδώ είναι ο Παράδεισος κι η Κόλαση εδώ.
Έτσι δεν λέει το τραγούδι; Έτσι κι έκανα εκείνο το ξημέρωμα.
Κάτω απο το σπίτι σου. Έξω απο την πόρτα σου.
Σε παρακάλεσα για μια αγκαλιά.
Σε παρακάλεσα για ένα φιλί.
Σε παρακάλεσα για μια στιγμή. Για μια μικρή στιγμούλα μαζί σου.
Να σου χαρίσω τον Παράδεισο. Ναι τον Παράδεισο.
Χαρίζεται ο Παράδεισος σε μια στιγμή;
Ναι χαρίζεται. Κι αν θες την αρπάζεις τη στιγμή, γεύεσαι τον Παράδεισο κι αποφασίζεις.
Ή μένεις σε εκείνον ή φεύγεις. Είτε στον δικό σου Παράδεισο είτε στη δική σου Κόλαση.
Φτάνει όμως πια με τη δική μου Κόλαση.
Την Κόλαση του να μην σ’έχω.
Την Κόλαση του να μην σ’αγγίζω.
Την Κόλαση του να μην ξαπλώνω μαζί σου τα βράδια.
Την Κόλαση του να μην ξυπνάω μαζί σου το πρωί.
Την Κόλαση του μόνο να σε φαντάζομαι και να ζω μια ψεύτικη ευτυχία.
Αυτή την Κόλαση σιχάθηκα και ήρθα στην πόρτα σου.
Άναψα ένα τσιγάρο, έβαλα το ραδιόφωνο να παίζει και σε παρακάλεσα.
Ρε το ράδιο…σαν κάποιος να με έβλεπε απο μια γωνιά, να ένιωθε αυτά που ένιωθα και να έβαζε να παίζουν τα τραγούδια. Σα να άκουγε τις κραυγές μου και το κλάμα μου και ήθελε να με σκοτώσει με στίχους.

«Μες το παράπονο μου, τα βάζω πάλι με τον εαυτό μου, που μέσα απ’το μυαλό μου, να σε βγάλω δεν μπορώ»

«Να γινόμουν για μια στιγμή θεός, ένα θαύμα να κάνω, να σε δω κι ας πεθάνω.
Να μου λες σ’ αγαπώ»

Το μυαλό μου θολό, η καρδιά μου μαύρη, το κορμί μου να τρέμει.
Και μέσα το αμάξι μου, ακόμα να μυρίζει εσύ… Πλήρης διάλυση. Χάθηκε η αξιοπρέπεια, τέλειωσε η υπομονή.

Κι εσύ; Δεν βγήκες καν στο παράθυρο.
Πώς άντεξες;
Πώς κατάφερες να ξέρεις πως είμαι εκεί και δεν ήρθες;

Δεν άκουγες το κλάμα μου;
Δεν άκουγες τις κραυγές μου;
Δεν άκουγες την καρδιά μου;
Δεν άκουγες την καρδιά ΣΟΥ;
Γιατί εγώ τη δική σου καρδιά την άκουσα απο’κει κάτω.
Κι εκείνη έκλαιγε μαζί με τη δική μου.
Μα εσύ έβαλες για μια ακόμη φορά μπροστά τη λογική.
Μια λογική που μας κατέστρεψε.
Μια λογική που αγγίζει το παράλογο.
Πόση δύναμη πια μπορείς να έχεις;
Δεν κατέβηκες ποτέ…
Έμειναν όμως για πάντα εκεί τα δάκρυα και η αγάπη μου.
Κάθε φορά που θα βγαίνεις απο το σπίτι σου θα ξέρεις πως ήμουν εκεί.