Εμπιστεύσου τη ζωή, και προχώρα! Ξέρει πού σε πάει..

Γράφει η Βασιλική Κοτλίτσα

Παγιδευμένοι στη ρουτίνα της καθημερινότητας, ξεχάσαμε την ουσία. Ξεχάσαμε τη ζωή. Προχωράμε χωρίς να κοιτάζουμε ευθεία και μιλάμε πριν καν ακούσουμε τον άλλο τι θέλει να μας πει. Αρπάξαμε λέμε τη ζωή από τα κερατά αλλά στη πορεία την αφήσαμε κάπου στη μέση, να περιπλανιέται μόνη της, ανάμεσα μας ψάχνοντας και εκείνη κάποιο τρόπο για να μείνει.
Τρέχει μόνη της και μείς ξοπίσω της να προλάβουμε τάχα μου έστω και λίγο τη στιγμή, έστω και ένα λεπτό μαζί της, μήπως και αλλάξει κάτι στη πορεία . Αψηφούμε το καθετί που συμβαίνει γύρω μας και σιωπούμε στην εικόνα. Αποστασιοποιούμαστε και μένουμε άπραγοι αδιαφορώντας για το παρακάτω, περιμένοντας το επόμενο.
Βλέπεις ο καιρός περνάει και οι άνθρωποι, οι περισσότεροι, μένουν στάσιμοι. Οι καταστάσεις τους διαφοροποιούνται και οι προτεραιότητες τους αλλάζουν κι εμείς ακόμα εκεί, να χρειαζόμαστε λίγο χρόνο ακόμη, παρακαλώντας τη μέρα να μεγαλώσει και τη νύχτα να μικρύνει μπας και αγκαλιάσουμε περισσότερο τους ανθρώπους που αγαπάμε, μπας και τους δούμε μια στιγμή ακόμη, μπας και ο χρόνος μαζί τους δε τελειώσει ποτέ.
Οι ψυχές μας ουρλιάζουν μέσα μας τις περισσότερες φορές. Το αίμα μας βράζει, αλλά η δύναμη μας σιγά σιγά μειώνεται, ελαχιστοποιείται στο έπακρο και η θέληση μας γι’ αυτό που επιθυμούμε για κόμη μια φορά δε την υπερνικά αλλά την ισοπεδώνει , αφήνοντας τη πάλι και πάλι εκεί που είχε αρχίσει, να παλεύει ανάμεσα στα πρέπει και στα θέλω, παρατείνοντας για λίγο τη στιγμή.
Παράξενη η ζωή. Απρόβλεπτη. Από τη μια φωνάζει και από την άλλη σιωπά σα να μην έχει τίποτα να δώσει. Από τη μια κερνάει και από την άλλη θερίζει όποιον βρει στο δρόμο της. Ακόλουθα τη λοιπόν και μη τη ρωτάς. Αυτή ίσως ξέρει τι κάνει. Τι δίνει και τί παίρνει πίσω. Απλά εμπιστεύσου τη και προχωρά, για μια φορά ακόμη!