Διάλεξε μία μέρα που θα είναι μόνο δική μας και έλα να τη ζήσουμε!

Γράφει η Ζωή Τριανταφυλλοπούλου 

Βλέπεις γύρω σου τι γίνεται έτσι δεν είναι; Γκρίνια άγονη σε επανάληψη όχι άδικα δυστυχώς…
Και μούτρα κατεβασμένα με ματιά θολή που πουθενά δεν εστιάζει.
Και μέρες πανομοιότυπες που αναπαράγονται σε ένα 24ωρο που πολλές φορές δεν είναι αρκετό…
Δεν ξέρω πως τα έχουμε καταφέρει και έχουμε αναλάβει, δημιουργήσει, συναινέσει σε μία τέτοια καθημερινότητα, τι θέλουμε να αποδείξουμε και σε ποιόν.
Και κυρίως γιατί γινόμαστε αμαχητί ανθρωποειδή, μηχανές παραγωγικές ενός συστήματος που τα θέλει όλα γρήγορα, καλά, άρτια. Άνθρωποι αριθμοί.
Γιατί δεν αντιδρούμε, γιατί γινόμαστε άλλο ένα καλοδουλεμένο γρανάζι…
Με την περιβόητη ποιότητα ζωής σε μια μεγαλούπολη ρητορική ατάκα, τσίχλα χιλιομασημενη χωρίς γεύση.
Ζω για να τρέχω το βλέπω, ζεις για να δουλεύεις και να μην προλαβαίνουμε να συναντηθούμε σχεδόν ποτέ με αγαπημένους.
Όλες σχεδόν οι συναντήσεις μέσα από οθόνες από φόβο πιά αλλά και χωρίς χρόνο (δεν υπάρχει πολύς ελεύθερος χρόνος σχεδόν ποτέ) με εικόνα ή και φωνή που όμως πουθενά δεν αντικαθιστούν την αίσθηση, το άγγιγμα, τη μυρωδιά…
Και ο καιρός τρέχει ερήμην μας.
Και δεν προλαβαίνουμε ούτε να ξεκουραστούμε πραγματικά έχοντας υποχρεώσει έναν οργανισμό να λειτουργεί στα σκουροκοκκινα στα συν 120 διαρκώς και να μην του επιτρέπετε να χαλαρώνει, να λουφάρει έστω για λίγο βρε αδελφέ, για της ζωής την ψυχοπροφυλακτικη ανεμελιά…
Ενοχή στην ξεκούραση στη χωρίς πρόγραμμα ώρα, εδώ φτάσαμε…

Και πλέον φοβάμαι…
Νιώθω ότι η ζωή μας έχει επιταχυνθεί τρελά ότι αν σταματήσω την τρεχάλα μου θα γίνω κιμάς λόγω ορμής και ταχύτητας, όπου η κάθε μέρα γίνεται όλο και πιο χαώδης όλο και πιο απαιτητική.
Νιώθω να χάνομαι, να στραγγίζομαι σε ο,τι ανθρώπινο , ατελές, φθαρτό κουβαλάω.

Και μέσα σ’ όλον αυτό το χαμό εσύ και γω.
Το δικό μας εμείς που παλεύει να υπάρξει, να συνεχίσει. Η στάση μου, η ανάσα σου η κρυψώνα σου η αγκαλιά μας. Η δύναμη να προχωράμε, να αντέχουμε, να συν-υπάρχουμε σε κάθε συνθήκη. Να πιστεύουμε ακόμη στο μαζί.
Με παράπονο κρυφό για όλα αυτά που δεν προλαβαίνουμε να ζήσουμε, για τις στιγμές που χάνονται γιατί το πρέπει προηγείται του θέλω κι ανάθεμα και αν καταλαβαίνω πολλές φορές αυτή την ψυχαναγκαστική ιεραρχία…

Αλήθεια τώρα, είσαι να κάνουμε ένα διάλειμμα; Μία κοπάνα από το καλοκουρδισμενο μας πρόγραμμα;
Πάρτο απόφαση χωρίς ενοχές, θα σε ανταμείψει ο πεινασμένος για αληθινή ζωή εαυτός σου, το ρολόι που θα αγνοήσεις, οι ώρες της μέρας ή της νύχτας με πρόσημο συν στην συνύπαρξη στην συναίσθηση στην συναπολαυση.
Άντε γιατί στεγνώσαμε από χαρά γεμίσαμε “αναμάρτητες” μέρες που απλά εκτελούμε οδηγίες χωρίς να ζούμε ζωή.
Λοιπόν τι λες για μία νέα οδηγία;
Διάλεξε μία μέρα που θα είναι μόνο δική μας και έλα να τη ζήσουμε!
Μία οποιαδήποτε μέρα εκτός τροχιάς χωρίς σχέδιο και προαπαιτούμε να.
Εσύ εγώ και το άγνωστο .
Άλλωστε τι σημασία θα έχει αφού θα είμαστε ολακαιροι μαζί;
Δώρο μας και μαγκιά μας.
Έλα μην το πολυσκέφτεσαι, μην το ανακοινώσεις πουθενά, άνοιξε το ημερολόγιο διάλεξε μέρα πες το μου λίγο νωρίτερα και έσω έτοιμη!
Αυτά θα χουμε να κρατιόμαστε στην ορμή του παραπέρα μας.
Πάμε;
Σε περιμένω…