Γράφει ο Γιώργος Λυμπεράκης
Δεν είσαι θεός. Και ευτυχώς.
Δεν θα άντεχες τέτοια αλαζονεία.
Είσαι άνθρωπος με σάρκα, κόκκαλα, φόβους, λάθη και μια καρδιά που χτυπάει πιο δυνατά απ’ όσο σε συμφέρει.
Και κάπου εκεί, ανάμεσα σε πτώσεις και μικρές αναστάσεις, καλείσαι να θυμηθείς κάτι:
Δεν χρωστάς τελειότητα σε κανέναν.
Ούτε η ζωή σου χρωστάει χάρη.
Μεγαλώνοντας, θα δεις πως το μόνο πραγματικό στήριγμα που έχεις… είσαι εσύ.
Όχι οι σωτήρες που δεν έρχονται, όχι τα μεγάλα λόγια που ξεθωριάζουν, όχι οι προσδοκίες των άλλων.
Εσύ.
Με τις νίκες σου, με τα λάθη σου, με εκείνο το πείσμα που σε σηκώνει όταν όλα σε σπρώχνουν να μείνεις κάτω.
Κι όσο κι αν ψάχνεις απαντήσεις, η ζωή δεν θα σου τις δώσει σε χαρτί.
Η ζωή δείχνει.
Δείχνει ποιος αντέχει, ποιος λυγίζει, ποιος παλεύει ακόμη κι όταν δεν υπάρχει φως.
Δείχνει πως ο Γολγοθάς που κουβαλάς δεν είναι τιμωρία, είναι διαδρομή.
Κι όσο κι αν σε βαραίνει, αντέχεται.
Γιατί για κάθε «Γιατί;» που σε τρώει, υπάρχει πάντα ένα «Γιατί όχι;» που περιμένει να ειπωθεί.
Θα σου πάρει χρόνο να το μάθεις…
Όσο κυνηγάς τα πολλά, χάνεις τα λίγα που πραγματικά αξίζουν.
Όσο τρέχεις να προλάβεις, βγαίνεις τελευταίος στη δική σου κούρσα.
Όσο αφήνεις τον χρόνο να σε κυνηγάει, ξεχνάς να ζήσεις.
Μια στιγμή θα χρειαστεί να κάνεις παύση.
Να πάρεις μια ανάσα.
Και τότε θα δεις.
Θα δεις ότι κανείς δεν ξέρει πώς πρέπει να ζήσεις, ούτε οι σοφοί, ούτε οι ήρεμοι, ούτε οι “πολύξεροι”.
Το ξέρεις μόνο εσύ.
Γιατί η εμπειρία δεν χαρίζεται.
Χτίζεται.
Με μάχες, με ήττες, με νύχτες που σε τσακίζουν και πρωινά που σου λένε «δοκίμασε ξανά».
Κι έτσι, ναι.
Σήκω.
Ανέβα ακόμη ένα σκαλί, όχι για να αποδείξεις κάτι σε κανέναν, αλλά για να τιμήσεις εσένα.
Χτίσε αργά και σταθερά αυτό που γεννήθηκες να είσαι.
Και μην αφήσεις κανέναν να σου πει πως δεν μπορείς.
Γιατί όταν ο στόχος σου είναι καθαρός, η δική σου επιτυχία, η δική σου γαλήνη και
κανείς δεν μπορεί να σε σταματήσει.
Απολύτως κανείς.
