Δεν υπάρχει ζωή, δίχως σου.

Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου

Όταν θα πάψεις να με αγαπάς θα σταματήσουν όλα τα χρώματα να υπάρχουν. Ο αέρας δεν θα μυρίζει πια εσύ, ο ήλιος δεν θα καίει το κορμί μου, η νύχτα θα μοιάζει άσχημη και τα μάτια μου δεν θα βλέπουν πια τον έρωτα.

Τίποτα δεν θα μοιάζει αληθινό, όλα θα είναι ψεύτικα, οι αγκαλιές θα μυρίζουν μούχλα. Δεν θα υπάρχει λόγος να ακούω τον ψίθυρο, η ανάσα θα γίνεται βρώμικη, τα λόγια θα είναι απλά λόγια γιατί δεν θα βγαίνουν από τη δική σου ψυχή. Η ημέρα δεν θα ξημερώνει με την δική σου θύμηση γιατί στα όνειρα δεν θα έρχεσαι εσύ να μου κάνεις παρέα.

Θα είμαι μόνη! 

Τα χέρια σου δεν θα με ακουμπάνε και το κορμί μου δεν θα λιώνει από ηδονή μα θα παραδίνεται μόνο από ανάγκη να θυμηθεί εσένα μα τίποτα δεν θα σε θυμίζει και το σαπούνι θα προσπαθεί να ξεπλύνει την κατάντια του κορμιού μου, την κατάντια της έλλειψης σου, τα πόδια μου θα σέρνονται στους δρόμους που σε γνώρισα μπας και μπορέσουν να πατήσουν πάνω στα αφημένα βήματα σου. 

Θα φωνάζω να με ακούσεις, να βγεις να με πάρεις αγκαλιά και να με πας πάλι στο δικό σου φωτεινό μονοπάτι, εκεί που γνώρισα τον έρωτα για πρώτη φορά, την αληθινή μοναδική αγάπη σαν παιδί όταν γεύεται για πρώτη φορά τη γλύκα της σοκολάτας. 

Βγες να με πάρεις, άκου που φωνάζω το όνομά σου, άκου την τρεμάμενη φωνή μου που σβήνει. 

Πεθαίνω.

Ακούς; 

Δεν υπάρχει ζωή δίχως σου.

Ακούς; 

Δεν υπάρχει καν τέλος γιατί δεν υπήρξε ποτέ αρχή. 

Ακούς;