Γράφει η Κατερίνα Μαυρίδου
Δεν παίξαμε ποτέ σε ουδέτερο έδαφος, αυτόν τον έρωτα.
Ήταν πάντα άνισος, πάντα με πλεονέκτημα. Εσύ με τα λόγια σου τα μετρημένα, εγώ με τα συναισθήματά μου τα αμέτρητα. Εσύ κρατούσες το σκορ, εγώ απλώς προσπαθούσα να μη χάσω.
Από την αρχή ήξερα πως το παιχνίδι ήταν στημένο.
Πως το γήπεδο ήταν δικό σου, οι κανόνες δικοί σου, και οι θεατές πάντα στο πλευρό σου. Κι όμως, έμεινα. Γιατί το πάθος μου είχε άλλη λογική. Γιατί μέσα στο παιχνίδι σου, ένιωθα πως υπήρχε χώρος και για μένα, έστω κι αν ήταν μόνο στις καθυστερήσεις.
Κάθε φορά που προσπαθούσα να αποδράσω, εσύ έβρισκες τρόπο να με φέρνεις πίσω.
Ένα βλέμμα, ένα “μη φύγεις ακόμα”, κι εγώ ξανά στο ίδιο σημείο, να παλεύω να καταλάβω αν με θέλεις ή απλώς δεν αντέχεις να χάνεις.
Ήμουν το αντίπαλο δέος σου, αλλά και το καύσιμο του παιχνιδιού σου. Ήμουν αυτό που έπρεπε να νικήσεις και ταυτόχρονα εκείνο που δεν ήθελες να χάσεις.
Μέχρι που μια μέρα το κατάλαβα.
Δεν υπήρχε ουδέτερο έδαφος ανάμεσά μας, γιατί δεν υπήρχε “ανάμεσά μας”.
Ήσουν πάντα εσύ και ο κόσμος σου.
Κι εγώ, η ξένη που προσπαθούσε να βρει θέση σε κάτι που δεν την χωρούσε.
Κι όμως… το μόνο μέρος που ήθελα να είμαι, το μόνο μέρος που μπορούσα να είμαι, ήταν πάντα εκεί.
Όπου ήσουν εσύ.
Ακόμα κι αν ήξερα πως αυτό δεν ήταν αγάπη. Ήταν αιχμαλωσία με θέα τον έρωτα.
