Δεν ακούω πια τη μουσική μας..

Γράφει η Πράξια Αρέστη

Kαι ξαφνικά η μουσική σταμάτησε να παίζει.
Δεν χαμήλωσε σιγά σιγά.
Δεν μου έδωσε την ευκαιρία να την ακούω σαν φεύγει. Να προλάβω να την αποχαιρετήσω.
Απλά σταμάτησε. Ξαφνικά. Σαν να έπαθε καρδιακή προσβολή.

Πάτησες το στοπ στο ραδιόφωνο με βία, μετά το πήρες στα χέρια σου και το έριξες με μίσος στο έδαφος.
Κι αυτός ήταν ο τελευταίος ήχος που άκουσα από μας, από σένα…
Τα κομμάτια του έρωτα, τα κομμάτια μου να σπάνε και να γίνονται θρύψαλα.
Και το αγαπούσα αυτό το vintage ραδιόφωνο. Ήταν σπάνιο.
Μου θύμιζε όλα αυτά που κάποτε μοιραστήκαμε, που πιστέψαμε, τα εφηβικά μας χρόνια πιο πριν, και τα ανέμελα νιάτα στα μπαρ που μας έφεραν κοντά.
Και κάτι μέσα μου πέθαινε κάθε φορά που γινόσουν σκληρός κι αμείλικτος.
Και κάτι μέσα μου δε σε συγχωρούσε που γυρνούσες μια μέρα και ζητούσες από μένα να σου δώσω ξανά το σώμα μου λες και δεν έγινε τίποτα, λες και δεν είχα καμία αξία παρά μόνο ήμουν ένα αντικείμενο μιας χρήσης.
Ένα αντικείμενο που θα έσπαζες κι αυτό σιγά σιγά για να σιγουρευτείς ότι θα είναι χαλασμένο αλλά εκεί για σένα πάντα όποτε το θυμηθείς.
Και κάτι μέσα μου πέθανε για τα καλά αυτή τη φορά. Γιατί για μένα δεν υπάρχεις πια, όπως ούτε το vintage ραδιόφωνο, που δεν σου ήταν ποτέ αρκετό, που το έβριζες επειδή για σένα έπαιζε τα λάθος τραγούδια, επειδή το βαρέθηκες που πάλιωσε και ήθελες άλλα…

Δεν την ακούω πια τη μουσική μας. Δεν την νιώθω. Είναι τρομαχτική η σιωπή, όμως, θα τη συνηθίσω. Θα τη συνηθίσω και θα μείνω κι εγώ μέσα στο σκοτάδι μου, όπως κι εσύ, για να είμαι ασφαλής, για να μην πληγωθώ ξανά, κυρίως από σένα.