Γράμμα μιας κοινής μαμάς.

Γράφει η Βίκυ Πλευρίτη

Βλέπεις πάνε δέκα χρόνια τώρα που εκτός από κορίτσι που έγινε γυναίκα, είμαι και μητέρα. Γονιός. Τι ορισμό να δώσεις σε έναν τέτοιο ρόλο. Για τα πρώτα χρόνια της ζωής τους αφήνεις στην άκρη ότι είχες έως τότε δεδομένο. Τα δεδομένα σου αλλάζουν με τον ερχομό των παιδιών σου και τίποτα δε θυμίζει την εποχή πριν από αυτά. Είναι σαν την χρονική μονάδα μέτρησης π.Χ(προ Χριστού) και μ.Χ(μετά Χριστού), άλλωστε και αυτή την καθόρισε η γέννηση ενός παιδιού. Έτσι λοιπόν η ζωή σου μπαίνει σε μια κλίμακα και χωρίζεται σε δύο φάσεις, στην προ παιδιού-ιών και μετά παιδιού-ιών! Όταν περνάς στη φάση μετά παιδιών αυτόματα γίνεται διαγραφή της προηγούμενης!
Μπαίνεις δυνατά σε μια άλλη ζωή που δεν γνωρίζεις, ούτε είχες φανταστεί πως θα είναι. Οι προτεραιότητες της ζωής αλλάζουν καθώς οι δικές σου ανάγκες απλά δεν αποτελούν προτεραιότητα! Ξεκινάς με τη φροντίδα τους, την ανατροφή τους, το παιχνίδι τους, τα χάδια τους, την ψυχική τους ευημερία! Όλο σου το πρόγραμμα εξαρτάται από το δικό τους! Από την ώρα του φαγητού τους, του ύπνου τους, της μόρφωσης τους καθώς μεγαλώνουν και ακολουθείς υπηρετώντας τα, τα ενδιαφέροντα τους προσπαθώντας να τους χαρίσεις ανιδιοτελώς ότι ποθούν, ότι τα ευχαριστεί στο μετρό που μπορείς να ανταποκριθείς! Και πάντα νιώθεις πως θα ήθελες πιο πολλά να τους δώσεις! Πάντα αναρωτιέσαι που υστερείς, τι μπορείς να κάνεις για να γίνεις καλύτερος γονιός! Αφιερώνεσαι με όλο σου το είναι, δίνεις ψυχή και σώμα, καρδιά και πνεύμα , μα δε σου είναι ποτέ αρκετό. Οι ενοχές σε τυλίγουν στον απολογισμό της κάθε ημέρας αν φώναξες, αν αδίκησες, αν ασχολήθηκες όσο έπρεπε ποιοτικά μαζί τους. Μια αέναη πάλη με τον εαυτό σου με τον πιο αυστηρό κριτή, εσένα τον ίδιο, να σου φωνάζει πως μπορείς και καλύτερα!
Ευτυχώς όμως αυτά τα πλάσματα που προέρχονται από σένα, όσο και αν σε κουράσουν, όσο και αν σε παιδέψουν, όσο και να σε εξοντώσουν, έχουν εκείνο το μοναδικό χάρισμα στον κόσμο! Να μπορούν να σε καθησυχάσουν, να σε ηρεμήσουν και να σου απαλύνουν τις γονεϊκές ανασφάλειες σου, με μια τους μόνο αγκαλιά! Με ένα «είσαι η καλύτερη μαμά του κόσμου»! Με κείνο το βλέμμα τους που σου φωνάζει πως «εσύ» είσαι ο πιο σημαντικός άνθρωπος στον κόσμο, περιστοιχισμένο με το χαμόγελο τους, όταν σε δουν στην πόρτα του σχολείου τους να τα περιμένεις!
Με εκείνο το «θα μου λείψεις», την ώρα που τα καληνυχτίζεις με ένα φιλί στο μέτωπό τους, διότι θα σε στερηθούν την ώρα του ύπνου τους!
«Είσαι το φως, που λείπει από το δωμάτιο μου τη νύχτα» μου είπε ένα βράδυ που δε θα ξεχάσω πότε στη ζωή μου, η μικρή μου η κόρη!
Και κάπου εκεί ανάμεσα στην κούραση της ημέρας, στην αυταπάρνηση του εαυτού σου, στην κόπωση σωματική και ψυχική, νιώθεις την Ευλογία του να είσαι γονιός, την αξία και το νόημα που έχει η ζωή σου μόνο και μόνο με την ύπαρξη τους! Έχεις για συγκατοίκους σου αγγέλους που σε μαθαίνουν πως είναι να αγαπάς! Το μεγαλειώδη αξίωμα του να είσαι γονιός και μέσα από αυτά να δίνεις! Αγάπη, φροντίδα, την ψυχή σου ολάκερη να παραδίδεις, γινόμενος έτσι καλύτερος άνθρωπος! Με το δικό σου κόπο και τρόπο! Με τα σωστά σου, μα με ακόμα περισσότερα λάθη σου! Δουλεύοντας με τον εαυτό σου, ψάχνοντας τρόπους βελτίωσης για να γίνεις καλύτερος γονιός. Μέσω αυτού του προσωπικού σου αγώνα αυτοβελτιώνεσαι, προοδεύεις, ανασυντάσσεσαι, πας την ψυχή σου και τις αρετές σου ένα σκαλοπάτι πιο πάνω!
Τιμώ, δοξάζω τον τίτλο μου ως γονιός και θα κάνω τα πάντα για να ανταποκριθώ σε αυτόν ξεπερνώντας τον εαυτό μου και κάνοντας όχι ότι καλύτερο μπορώ αλλά πολύ περισσότερα από ότι μπορώ!