Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος
Αφού εσύ δεν την αγάπησες ποτέ σου όσο πολύ της άξιζε, τώρα μαλάκα μου θα την αγαπήσω εγώ.
Όχι με λουλούδια κι όρκους της στιγμής. Ούτε με λόγια του αέρα.
Αλλά με έναν τρόπο που δεν χωράει στη δικιά σου λογική και στις δικές σου αξίες.
Με βλέμμα σταθερό, χέρια καθαρά και καρδιά που δεν ταλαντεύεται, μένει ακλόνητη στον δρόμο της.
Εσύ ήσουνα ο εύκολος. Ο πρόχειρος. Ο “ό,τι κάτσει”, κι ο άδειος τενεκές που κάνει φασαρία.
Της έδωσες υποσχέσεις και της πήρες την ησυχία της.
Την άφησες να κοιμάται με ερωτηματικά και να ξυπνάει με αμφιβολίες, με βάρος στο στήθος, και κόμπους στο λαιμό της.
Εγώ θα της τα δώσω όλα πίσω, όσα της πήρες.
Την εμπιστοσύνη. Την πίστη στον άνθρωπο. Την ασφάλεια.
Θα τη μάθω να μην φοβάται να αγαπάει. Θα της δείξω πως δεν είναι όλα ίδια, ούτε είναι όλοι ίδιοι.
Γιατί εγώ δεν έμαθα να φεύγω όταν δυσκολεύει κάτι. Εγώ δεν έμαθα να προδίδω ανθρώπους, μα ξέρω πως είναι να προδίδεσαι, και πόσο πολύ πονάει αυτό.
Εγώ μαλάκα μου έμαθα να μένω. Να στέκομαι. Να παλεύω.
Εσύ την είδες σαν μια ακόμη επιλογή.
Εγώ την βλέπω σαν προορισμό, κι αυτή είναι μια ακόμα μεγάλη διαφορά μας.
Κι αν τελικά δεν με αντέξει. Αν δεν τα καταφέρω βρε αδερφέ για να την ημερέψω. Αν την νικήσουνε οι ορθάνοιχτες πληγές της, τουλάχιστον θα ξέρει πώς μοιάζει ένας άντρας που την αγάπησε σωστά.
