Απόλαυσε τα μικρά που κάνουν την ζωή σου να αξίζει
Γράφει η Άντζελα Καμπέρου.
Ανοίγω το πρωί τις κουρτίνες και ο ήλιος με τυφλώνει, απλώνει τις θερμές του αχτίδες σε όλο το δωμάτιο. Δυσανασχετώ, πρωί πρωί τόση ζέστη, τόσο φως. Γκρινιάζω και παραπονιέμαι σχεδόν όλη την ημέρα για την ανυπόφορη ζέστη και όλο τον χειμώνα παραπονιέμαι για το ανελέητο κρύο. Δεν βγάζεις άκρη. Όπου βρεθώ και όπου σταθώ λέω πόσο λατρεύω το καλοκαίρι και όταν επιτέλους φτάνει γκρινιάζω γιατί δεν αντέχεται η ζέστη του.
Βγαίνεις μία βόλτα και παραπονιέσαι αν δεν έχει πολύ κόσμο το μαγαζί που θα κάτσεις να πιείς τον καφέ σου. Παραπονιέσαι όμως και όταν έχει πάρα πολύ κόσμο και δεν μπορείς να βρεις τραπέζι να κάτσεις, ή δεν μπορείς να πάρεις ανάσα από το πλήθος ατόμων που βρίσκονται γύρω σου. Όμως δεν θες να κάτσεις πάλι σπίτι. Ρουτίνα και ανία, θες να βγεις να δεις κόσμο αλλά δεν μπορείς τα πολλά πολλά.
Τελικά είσαι με κάτι ευχαριστημένος; Υπάρχει μέρα που περνάει χωρίς να γκρινιάξεις ή να παραπονεθείς για κάτι; Υπάρχει κάτι το οποίο θα σε κάνει πλήρως ευτυχισμένο;
Αναπολείς το παρελθόν και το αποζητάς σαν τρελός και μόλις σου χτυπήσει την πόρτα κάποια στιγμή, τρέχεις πανικόβλητος να του ξεφύγεις. Αναρωτιέσαι και δημιουργείς σενάρια στο μυαλό σου για το πως θα είναι η επόμενη μέρα, τι θα φέρει μαζί της. Και όλο σπρώχνεις το ρολόι να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να πάρει μαζί της όλα όσα σε στεναχώρησαν, σε θύμωσαν, σε πίκραναν. Σπρώχνεις και σπρώχνεις τους δείκτες σαν κάποιος να σε κυνηγάει. Κι όσο σπρώχνεις τόσο χάνεις στιγμές.
Στιγμές που θα μπορούσαν να σου αφήσουν μία καλύτερη γεύση του παρελθόντος από αυτή που έχεις. Στιγμές που σίγουρα θα κάνουν το παρόν σου λίγο πιο όμορφο. Στιγμές που μπορεί στο μέλλον να μην ξαναέρθουν. Δεν λέω ότι δεν θα υπάρξουν στιγμές που θα θες να τις διαγράψεις δια παντός, αλλά συγκριτικά θα είναι ελάχιστες μπροστά στις τόσες όμορφες που θα περάσουν και εσύ θα είσαι τόσο απασχολημένος να δεις τι επιφυλάσσει το μέλλον που θα τις χάσεις.
Μόνος σου δημιουργείς τα “και αν” της ζωής σου. Μόνος σου καταστρέφεις την εικόνα του παρελθόντος σου, ίσως και του μέλλοντός σου, και αδιαφορείς για το παρόν σαν να μην έχει καμία αξία. “Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών”, λέει ο Χρόνης Μίσιος. Πεταμένες στιγμές από εδώ και από εκεί. Από έναν άλλοτε χαρούμενο άνθρωπο. Από κάποιον που κάποτε απολάμβανε τις μικρές καθημερινές εκπλήξεις και που αντιμετώπιζε ότι κι αν του έφερνε η κάθε μέρα. Πεταμένες στιγμές από κάποιον που χαραμίζει το παρόν του για ένα μέλλον ανούσιο. Ναι, καλά διαβάσατε. Ανούσιο. Γιατί το μέλλον έχει αξία μόνο αν το παρόν που ζεις είναι γεμάτο. Γεμάτο από στιγμές που αξίζουν. Από στιγμές που θα χαραχτούν ανεξίτηλα στο βιβλίο της ζωής σου και θα αποτελούν το παρελθόν σου, θα δημιουργήσουν το μέλλον σου.
Άρπαξε τις ευκαιρίες που σου παρουσιάζονται. Σκάσε ένα χαμόγελο για τα πιο απλά πράγματα. Για τον ήλιο που ανατέλλει το πρωί. Για τα λουλούδια που ανθίζουν. Για τα πουλιά που κελαηδούν. Για αυτόν τον γνωστό σου που είδες τυχαία στην καφετέρια. Για τη θέση παρκινγκ που βρήκες -έστω κι αν είναι μακριά, επιτρέποντας σου να περπατήσεις και να δεις για πρώτη φορά καλά γύρω σου το περιβάλλον. Για εκείνη την απρόσμενη επίσκεψη το βράδυ στο σπίτι σου την ώρα που χαλάρωνες στον καναπέ.
Απόλαυσε τις μικρές καθημερινές εκπλήξεις. Μην γκρινιάζεις. Μην δυσανασχετείς. Αν κάνεις ένα βήμα πίσω και πάρεις μία ανάσα θα δεις πως η ζωή είναι ωραία. Είναι ωραία γιατί τα έχει όλα, η πολλή ευτυχία -και η πολλή δυστυχία αντίστοιχα- κουράζει, η ποικιλία δίνει μία ισορροπία στη ζωή. Δέξου τις ήττες σου και απόλαυσε τις νίκες σου, κι αν κάτι πάει στραβά υπάρχει πάντα η επόμενη μέρα.“Έχεις το πινέλο, έχεις και τα χρώματα. Ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα”.
LoveLetters